Για Καλό Μήνα,
για καλό Τελευταίο Μήνα Ενός Ακόμα Χρόνου δημοσιεύω ένα απ' τα Ωραιότερα Δώρα που έλαβα το 2014.
Νά τι τύχη είχα φέτος, τι μέρος του λόγου ήταν οι άνθρωποι που μ' εμπιστεύτηκαν και ήρθαν μαζί μου σ' ένα ταξίδι "αντιεμπορικό"!
Αντιεμπορικό ναι, δεν εντυπωσιάζεται ο άλλος αν του πεις
"πήγα στη βόρειο Ισπανία".
Πού να φανταστεί ο άνθρωπος όλα τα υπόλοιπα,
το άλλο το ταξίδι, το Μέσα, ότι μαζί κάναμε Δύο Ταξίδια σε Ένα. Έτσι τα ονόμασε η Πέπη,
"ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…"
Κι έκατσε κι έγραψε και για τα δυο,
πρόλαβε κι έγραψε,
πριν πάθει κι η Μνήμη τα αρθριτικά της,
πριν οι κλειδώσεις πιάσουν άλατα ρουτίνας,
τώρα,
όσο είναι καιρός κι ακόμα Κορίτσι Λάστιχο το Αίσθημα πάνω στη Δοκό της Ζωή μας.
"Σ’ όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν
και στα μικρά παιδιά που κάποτε θα ταξιδέψουν…"
λέει στην αφιέρωση πιο κάτω. Κάπου εκεί ανάμεσα σ' αυτά τα δυο είναι και το παιδί αυτό, ο Νίκος Ρωμανός, ο νομίμως βεβαίως καταδικασμένος για απόπειρα ληστείας αλλά αυτό δεν εμποδίζει να βρίσκεται
ανάμεσα σ' αυτούς που δεν πρόλαβαν
και στα μικρά παιδιά.
Καλό Ταξίδι Μέσα μας Πέπη,
με κλειστά τα μάτια αυτό το Ταξίδι,
με κλειστά τα μάτια μήπως γλιτώσουμε και δεν το δούμε ετούτο το Ριμέικ,
Ριμέικ είναι,
όπως και τα περισσότερα που ζούμε,
ριμέικ,
ναι,
ο "Κατήφορος" προβάλλεται τώρα
"Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΙΙ"
όχι εκείνος με τη Λάσκαρη, ο άλλος, ο δικός μας,
ριμέικ με άλλους ηθοποιούς,
τώρα πρωταγωνιστεί η Νομιμότητα
ναι ξανθιά κι αυτή αλλά με μακριά χέρια ετούτη, όχι πόδια μακριά σαν τη Ζωίτσα,
χέρια,
την ξέρεις σίγουρα,
παλιά έπαιζε σε κάτι κωμωδίες με την άλλη, τη χοντρή,
η μακαρίτισσα τη Δημοκρατία,
Λιγνή και Χοντρή...
Σε τούτο εδώ, στον "ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΙΙ"
η Λιγνή κάνει το ρόλο μιας αδιάφθορης που δεν κωλώνει Σχεδόν σε τίποτα,
προκαλεί,
χώνεται παντού
πουλάει τσαμπουκά...
Εννοείται εκεί που μπορεί.
Εκεί που δεν την παίρνει, τουμπεκιστάν!
Κλασικό έργο,
δεν μπορεί να μην έχεις δει κάνενα του ριμέικ,
θυμήσου στο σχολείο...
όχι θυμήσου... δε είχατε ποτέ κανέναν να πουλάει Τσαμπουκά στα πρωτάκια και...
και μόλις έφτανε κανένας απ' το Γυμνάσιο...
τα χέρια στην τσέπη και το χαμόγελο στα χείλη;
Αυτόν το ρόλο κάνει τώρα η Νομιμότητα.
Κανέναν δεν είχατε τέτοιον;
Για θυμήσου....
Και κυρίως πρόσεχε.
Πάνω κι από θυμήσου... ΠΡΟΣΕΧΕ.
Πρόσεχε καλά όταν πας στη δουλειά Πέπη.
Αύριο που θα πας πρόσεξε τους μαθητές σου καλά έναν προς έναν.
Και σεις,
όλες και όλοι οι φίλοι μου οι δάσκαλοι και οι καθηγητές,
έχετε ευθύνη, τη μεγαλύτερη ευθύνη εσείς την έχετε,
ψάξτε καλά,
πάνω
κάτω απ' τα θρανία,
πίσω απ' τις πόρτες
μην έχετε στην τάξη κανένα καθίκι σαν αυτόν,
εκκολαπτόμενο τρομοκράτη,
σαν το κωλόπαιδο αυτό που έθεσε σε κίνδυνο την Ευημερία ενός λαού ολόκληρου,
αναστάτωσε τη ζωή 11.000.000 ελλήνων με τις πράξεις τις παραλείψεις και τις αποφάσεις του,
ο κόπος μιας ζωής ενός λαού ολόκληρου θα πήγαινε χαράμι,
ήμασταν μια χαρά μέχρι που αποφάσισαν αυτοί να κλέψουν με όπλα την έρμη την Τράπεζα,
να πας να κλέψεις τη μάνα σου, τί σου φταίει ξένη Τράπεζα,
λίγα έχει περάσει τελευταία ο Τομέας ολόκληρος ο Τραπεζικός,
αυτό του έλειπε τώρα,
να τον κλέψουν κιόλας;
Και μόνο η λαχτάρα που πήρε κοτζάμ Τομέας...
Θα 'χει άδικο τώρα να ζητάει λίγη ανακεφαλαιοποίηση ακόμα;
Δόξα τω Θεώ...
ο πιάσαν το τομάρι,
κι αυτόν και τους ομοίους του!
Μέσα, μπουντρούμ!
Κι ας το λέει ο Νόμος ότι δικαιούνται άδειες.
Δικός μας είναι ό,τι θέλουμε τον κάνουμε.
Δικός μας είναι ο Νόμος ό,τι θέλουμε τον κάνουμε!
Μέσα!
Raus!!!!!!!
Κι αν δε θέλει να φάει να τον μπουκώσουν με το ζόρι.
Δε θα γίνουμε ρεζίλι και στο εξωτερικό,
ότι πέθανε απεργός πείνας γιατί δεν του χορηγούσανε Νόμιμη Άδεια Σπουδών την οποία δικαούνταν.
Αυτά τα "δικαιούνταν" να πάει να τα πει αλλού!
Εδώ κουμάντο κάνει η Νομιμότητα,
εδώ Φαΐ και Σκασμός!
Δε θα γίνουμε ρεζίλι σε ντόπιους και ξένους ότι ένας αλήτης πέθανε με δική του απόφαση...
Εμείς θ' αποφασίσουμε αν και πότε συμφέρει να τον αφήσουμε να...
Παρακαλώ πολύ τους φίλους μου δασκάλους και καθηγητές να ψάξουν καλά ανάμεσα στους μαθητές τους μην έχουν κανέναν που δε συμφωνεί με το όραμα:
Φαΐ και Σκασμός!
Μην έχουν ανάμεσα στους μαθητές τους κανέναν που του φαίνεται ότι η Τάξη των Πραγμάτων δεν είναι και τόσο Νέα,
πως είναι παλιό το έργο,
Ριμέικ.
Μπορεί να είναι νόμιμο δικαίωμά τους η Μόρφωση και το Σχολείο αλλά αν...
αν έχουν σκουλήκια στον κώλο και στο μυαλό και θέλουν όλο κάτι ν' αλλάξουν κάτι να πειράξουν
καλύτερα ν' αποβληθούν,
να αποβληθούν δια παντός,
και Δημοτικό να πάνε, Δια Παντός,
είναι καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις.
Τί να σου πω ρε Πέπη,
ψέματα να σου πω;
Δεν παν καλά τα πράματα.
Ένας απ' τους μαθητές σου, -μάλλον παραπάνω από ένας- θα σε προδώσουν
και θα πιστεύουν μια μέρα ότι η κοινωνία απειλείτε από ανθρώπους σαν τον Ρωμανό
και θα τα μπερδεύουν αυτά τα δυο,
το "κλέφτης" και το "αστυνομικός"
και θα θεωρούν πιο επικίνδυνο τον Ρωμανό από τον Ταμήλο.
Τυχαία τα δύο παραδείγματα,
τυχαία,
με την καλή έννοια,
ας πούμε ως δύο Πόλοι Αντίθετοι:
ο ένας σίγουρα διαβάζει πολύ
κι άλλος σιγουρότατα μισεί το διάβασμα.
Από ποιον απ' τους δυο κινδυνεύει πιο πολύ μια Κοινωνία;;;;;;;;
Σ' ευχαριστώ Πέπη για όλα. Το μόνο που μπορώ εγώ να σου στείλω αυτή τη Στιγμή είναι ένα αγαπημένο μου τραγούδι.
Αγαπημένο μου,
ούτε καν δικό μου,
Εσύ μέχρι τραγούδια γράφεις.
Καλό Μήνα σε όλους.
El Greco
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…
Σ’όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν
και στα μικρά παιδιά που κάποτε θα ταξιδέψουν…
Αντί προλόγου
…Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε…
…Η ζωή είναι ένα πειραματικό ταξίδι που γίνεται παρά τη θέλησή μας. Είναι ένα ταξίδι του πνεύματος μέσα από την ύλη¨ καθώς το πνεύμα ταξιδεύει, ο άνθρωπος βιώνει μέσα από το πνεύμα τη ζωή. Κι έτσι υπάρχουν ψυχές ονειροπόλες που έχουν ζήσει πιο έντονα, πιο πλατιά, πιο συνταρακτικά από άλλες που έζησαν στην εξωτερική ζωή. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα: ό,τι νιώσουν οι αισθήσεις, αυτό βιώθηκε μονάχα…
…Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σε όλον τον κόσμο είτε μόνο σε μας. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα καινούριο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει Αν γράφω αυτά που αισθάνομαι είναι για να καταλαγιάσω τον πυρετό των αισθήσεων μου. Αυτά που εξομολογούμαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία. Σχεδιάζω τοπία με αυτά που νιώθω. Δίνω άδεια στις αισθήσεις μου…
Φερνάντο Πεσσόα
αποσπάσματα από« Το βιβλίο της ανησυχίας»
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…
της Πέπης Ξεναρίου
Κεφ1ο : Το χρώμα της άμμου
Το αεροπλάνο απογειώνεται. Σύντομες γνωριμίες περιτυλίγματος στο αεροδρόμιο. Αποσκευές με εικασίες: ό,τι μπορεί να σου πει η θήκη ενός μουσικού οργάνου. Αναμονή ενός «γνώριμου» ή όχι αγνώστου. Άφιξη και αλλαγή διάστασης. Καλωσήρθατε στη μηχανή του χωροχρόνου, διαλαλεί ένας καπουτσίνος που κυκλοφορεί και σε εσπρέσο. Τα νέα μέλη της ορχήστρας κοιτούν με δυσπιστία, τα παλιά χαμογελούν.
Στάση πρώτη: Ο αέρας του Ατλαντικού διώχνει λένε το τζετλαγκ…λένε.. Ο μαέστρος ανιχνεύει τα όργανα . Ελέγχει ήχους παλιούς και καινούριους και δίνει χρόνο για τις πρώτες τυχαίες ή μη συγχορδίες. Gulas de gambas & bacalao con pimiento.
Ξεκούραση για ανασύνταξη και πρώτη περιπλάνηση στη θέα και στα σοκάκια γύρω από το αρχοντικό θέατρο με τα δύο ονόματα. Δρόμος ανάμεσα σε δυο ναούς, σε δυο πνευματικούς κόσμους, έναν παλιό κι έναν καινούριο. Στη μέση το ανθρώπινο. Η όραση και η γεύση στο προσκήνιο. Πρώτες ομάδες χαλαρών αυτοσχεδιασμών ποτισμένων με ribera.Ο μαέστρος παρακολουθεί…
Κεφ 2ο: Λευκό
Ώρα πρώτη. Ιστορία της Τέχνης για αρχάριους και παιδιά σ΄ένα παιχνίδι χαρτονομισμάτων.
Ώρα δεύτερη. Η πρώτη φωτογραφία της ορχήστρας για αντιπαραβολή. Πριν και μετά… Λευκή σύνθεση κι ένας έμπειρος σε τέτοιου τύπου ταξίδια μαύρος κύκνος, πάνω σ’ ένα πολύχρωμο χαλί με θέα τη θάλασσα.
Ώρα τρίτη. Ώρα για το χτένισμα των ήχων... Ο Chillida αναλαμβάνει να ξεμπερδέψει τις χορδές, να τους δώσει το πρώτο μήνυμα: δεν είναι μια τυχαία ορχήστρα, χρειάζεται καλό συντονισμό, κούρδισμα και πολλή δουλειά…- Δεν θα’ χετε χρόνο ούτε ν’ αναπνεύσετε γι’ αυτό ρουφήξτε τώρα όσο αέρα σας χρειάζεται…
Μετά το χτένισμα των χορδών, οξείδωση…να φύγουν οι σκουριές, να γυαλιστούν οι χορδές… Γαλλική Βασκία…αέριο που διαχέεται χωρίς σύνορα…Ο μαέστρος τονίζει ότι σε τούτη εδώ την ορχήστρα έχει πολύ μεγάλη σημασία η χειρουργική ακρίβεια της εκτέλεσης του έργου καθώς απευθύνεται σε πολύ εξασκημένα αυτιά…Στην πόρτα του καζίνου μια αφίσα ροκ συναυλίας με διαβολική μορφή μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα…Πορεία παραλιακή, μάθημα κοινωνιολογίας; Ακριβά αυτοκίνητα, μυκονιάτικος συνωστισμός του δήθεν, ο Ατλαντικός καλεί αλλά δεν είναι το κατάλληλο μέρος για βουτιές. Μας περιμένει η Παναγία των Βράχων.
Αυτή που γυρνά την πλάτη στη βιτρίνα του κόσμου και κοιτάζει κατάματα το πέλαγο. Ηπειρώτικα γεφύρια ατενίζουν θάλασσες και βράχια που αφρίζουν στα πόδια τους. Βαδίζουμε στο συρματόσκοινο κι ο Ατλαντικός από κάτω ασπρίζει χωρίς έλεος. Πριν τη πύλη του βράχου ένας ζωγράφος αποτυπώνει χρώματα που αποσπούν την προσοχή. Πάνω στο πέτρινο τούνελ η Παναγιά κοιτάζει δεξιά της τους τρεις ξύλινους σταυρούς. Συναίσθημα βαθύ σαν κονιάκ στο περίβολο νεκροταφείου. Που πάει αυτός ο ωκεανός; Επιστροφή στους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς για επανασυντονισμό. Βάσκικη μπύρα και κοτόπουλο, καφέδες και γλυκά, συζήτηση για την αξιοπρέπεια της φυσικής φθοράς και του θανάτου. Αναχώρηση.
Μέρες ατέλειωτες, στροφές του χρόνου με πολύτιμα δώρα. Ο μαέστρος παρουσιάζει όνειρα μελλοντικών κονσέρτων. Η ορχήστρα χρειάζεται όραμα και έμπνευση για να συντονιστεί. Μέλι και αίμα μας αποβιβάζουν στο φως, σ’ένα φως παιδικό με παιχνίδια, συντριβάνια σε καντίνες με θαλασσινά, πειρατικά σπήλαια γεμάτα ζαχαρωτούς θησαυρούς και υπερμεγέθη χταπόδια. Φευγαλέα ματιά σε μια χρωματιστή μικρή Βενετία με ανδρειώτες ναυτικούς και γεύση από αναφιώτικη ιστορία. Στην επιστροφή παγωτό χωνάκι, μακαρον ατομικά ή για δώρα, ναι και όχι αναμνηστικά, σημειωματάρια , κάρτες ζωγράφων και το ημίφως μιας λειτουργίας κάτω από τους αυλούς ενός εκκλησιαστικού οργάνου που μόλις πρόλαβε να παίξει.
Επανάληψη πριν την αλλαγή κομματιού. Καφές στην πλατεία θεάτρου κάτω από τα αριθμημένα θεωρεία. Μικρές και μεγάλες ομάδες συγχορδίζονται. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι . Επιστροφή.
Κεφ. 3ο: Κόκκινο- Μαύρο
Ιρούνια με συννεφιά και ψύχρα. Πορφυρόλευκη φιέστα θανάτου. Φάτσα κάρτα. Η πόλη μυρίζει ξενύχτι, αλκοόλ και θράσος. Στην πλατεία γιγαντοοθόνες και σκηνές για την απογευματινή μύηση των παιδιών στα ταυροκαθάψια. Στη γωνιά του πρασινοκόκκινου οι ξύλινες πόρτες ανοίγουν. Η αδρεναλίνη στην κορυφή ενός τριώροφου κοιτά μεθυσμένη το κενό του απέραντου πλήθους, Στο ραντεβού με το Χέμινγουέι κανείς δεν βλέπει το καρφί μιας μνήμης που μάτωσε τον τοίχο. Τα πρώτα αναμνηστικά για τα παιδιά και μια μπόινα για να θυμίζει ότι ο θάνατος, ο έρωτας και η επανάσταση είναι τρεις εκδοχές του ίδιου χρώματος. Ο καιρός ψύχρανε απ’ το μεθύσι. Ζακέτα. Κατά προτίμηση μαύρη. Επιθυμία για τζαζ κονιάκ σε μπιστρό της Βιτόρια. Ψιλοβρέχει…με παροδικές απώλειες…Η ορχήστρα επιστρέφει στη θέση της και οι πρόβες συνεχίζονται…
Βροχή. Οι σημαίες αλλάζουν …Καταφύγιο για καφέ και σάντουιτς ανασκαλεύοντας παιδικές αναμνήσεις…Ραντεβού για την ανάβαση…Ο μαέστρος ανελέητος …Σε τέτοιες ορχήστρες ούτε παίζεις ούτε ακούς κατ’επιλογήν…Δρόμοι παλιοί …ξύλινοι γεμάτοι λουλούδια κι επαγγέλματα. Ο χρόνος γελά καθώς πετά στο σκηνικό δυο κυλιόμενες …διπλό τόλουπ και προσγείωση σ΄ένα γκράφιτι που μιλά για την ελευθερία του λόγου έξω από ένα σχολείο. Τέχνη πίσω από τα κάγκελά κι επιστήμη στο δρόμο με ρούχα αραβικά. Paz en la Guerra,η συγκεκριμένη εκκλησία δεν δέχεται επισκέπτες. Σουρουπώνει. Γκράφιτι και δειλά φωτάκια σαν κεριά … στις κατακόμβες της πόλης κάτω από το δρόμο. Αναχώρηση
Βράδιασε …ο αυλός του Iparagirre μας οδηγεί σε κάτι παλιές αποθήκες .Πριν και μετά προσόψεις εξουσίας και χρήματος κι ανάμεσά τους ένας lehendakari. Μας ρουφάει μια μαύρη τρύπα…Από πάνω δελφίνια χορεύουν στο νερό , δίπλα εύκαμπτες κολόνες από πλαστελίνη κι ένας τεράστιος μαγνήτης από εκρήξεις του ηλιακού στέμματος…στην έξοδο ένα κοσμικό μοντέλο…στο θέατρο κάποιοι γιουχάρουν, στη γέφυρα της Ρίας βρέχει. Ασυντόνιστες προσπάθειες εξεύρευσης στέγης και τροφής …γεύμα χαμένο στη μετάφραση…σκέψεων και γεύσεων…ευτυχώς όχι και επιστροφής. Η βροχή κόπασε και τα φώτα αντανακλούν γλυκά στα νερά της Ρίας
Κεφ 4ο: Πράσινο- Κόκκινο
Πρωινό ξύπνημα με θέα που ζαλίζει. Μπροστά απλώνεται η πόλη. Αν απλώσεις το χέρι σου ακουμπάς το διαπλανητικό σταθμό του Gugenheim. Ένα κάστρο του μέλλοντος φτιαγμένο από ψηφίδες τιτανίου, που αναδύονται και βυθίζονται ταυτόχρονα, συμπαγές έντομο με τη μορφή ιστιοφόρου που ετοιμάζεται να πετάξει και ισορροπεί πάνω στην ημιτελή διαδρομή προς τον ουρανό…Στην είσοδο του ο Puppy, παιδική υπενθύμιση ανθρώπινης ματαιοδοξίας… Αποσκευές και περιτυλίγματα στην είσοδο ενός ναού με ασύλληπτο μέχρι τότε για τη φαντασία θόλο. Στασίδια από ξύλο, γυαλί και μέταλλο, στο εξομολογητήριο ψηφιακά δάκρυα από νέον κυλούν από τον ουρανό…Είναι δικός μας ο ναός , δηλώνει η βάσκα ξεναγός και είναι σαν να μας αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό αυτής της πρόβας: Που βρισκόμαστε...
Στο εσωτερικό μιας χρονομηχανής που μας καταπίνει σαν φίδι και μας ξερνά σ’ ένα τεράστιο ξύλινο βαρέλι που κανείς δεν μπορεί να σταθεί με την πλάτη στον τοίχο…Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, φωνάζει ο χρόνος και η ορχήστρα χωρίζεται…
Πνευστά, έγχορδα…άλλοι με πρόγραμμα και άλλοι ελεύθερο θέμα…Αλλαγή επιπέδου με δυσκολία. Ένας αόρατος ήλιος με σκοινένιες ακτίνες που καρφώνονται στα βότσαλα μιας φανταστικής παραλίας μας απογειώνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας: κατσαρολικά, τραπέζια, καρέκλες υπερίπτανται και κολλούν στον πλαϊνό τοίχο. Μια σκάλα συνάντησης και στο βάθος αρχαία τραγωδία. Η Γιόκο-Μήδεια- Ελλάδα ενός Πελοποννησιακού πολέμου με μαύρα, γονατιστή δολοφονεί τα παιδιά της και καλεί το πλήθος να διαμελίσει τα ιμάτια της με ένα ψαλίδι για να λυτρωθεί…
Κάθοδος..στην ψυχή του καλλιτέχνη…μπλέ περίοδος , μαύρη περίοδος…Ο Μπράκ ζωγραφίζει την τέταρτη διάσταση …Χρόνος προφίλ κι ανφάς…Αναμνηστικά ..Στην έξοδο μια τρομαχτική αράχνη κοιτά απειλητικά τα γυαλιστερά υπερμεγέθη λουλούδια στα πλάι …Μαζεύουμε τις αποσκευές…
Στο πούλμαν η πρώτη μουσική ενορχήστρωση σε κόκκινο μαύρο…Όπερα με λιμπρέτο σε εουσκέρα: jaleo, al alba…Δημοκρατία κι Επανάσταση , απαγορευμένες γλώσσες…νεολαία που κρεμά στο δωμάτιο της την αφίσα του Ετσεβαράτα. Ένας κβαντικός λύκος, κατά κόσμον Μιγκελ, μας παραμονεύει μέσα και έξω από το κουτί της γάτας, κριτής και κρινόμενος, επαναστάτης και προδότης, επικυρηγμένη προσωπικότητα εκτός κόσμου…Πασιονάριες- μάγισσες που ξεπερνούν τον εαυτό τους και την εποχή τους για να βουλιάξουν στο ερωτηματικό μιας ιστορίας που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα πολλαπλά είδωλα του Φερνάντο…Διάλειμμα για πααέγια, χαμόν με πεπόνι, καφέ και γλυκό. Σκαλωσιά ανηφορική περνά ανάμεσα από δύο σχολεία…Ακούγεται το κουδούνι , να συγκεντρωθούν όσοι χάνονται… Πάρκο των Εθνών και της Ειρήνης. Ο Kehlmann δίνει το λόγο στον Χούμπολτ και τον Γκάους … «Μέτρηση του Κόσμου» της γης και του μυαλού στα σύνορά τους…Τα ρυάκια οδηγούν σ’ένα παράθυρο. Ο Chillida παρακολουθεί δυο παιδιά που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν για να δουν τη δική του θέα…
Είσοδος… χάνεται στα βάθη της ιστορίας που κρύβει κάτω από το μαξιλάρι της την ελπίδα της βελανιδιάς και μπαίνει στη βιβλιοθήκη. Ο Ipparagirre παίζει φωτίζοντας τα χρωματιστά παράθυρα των θεϊκών εντολών. Κοινοβούλιο του Υπαρκτού; Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας κοιτούν από ψηλά κι ανάμεσά τους ένα παιδί από αυτά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα …Φως. Δυο βελανιδιές μας περιμένουν …η μια σε αρχαιοελληνικό κουβούκλιο κι άλλη μπροστά από τα Προπύλαια…Σε ποιαν άραγε ορκίζεται ο Βασιλιάς;
Δρόμος κατηφορικός, πολύ κατηφορικός… Ισπανικός Εμφύλιος Το σύμβολο βομβαρδίζεται. Οι σειρήνες ουρλιάζουν …χέρια πόδια , κεφάλια μαχαίρια, λάμπες σπαθιά, θρύψαλα μιας κοινωνίας και μιας εποχής που ψάχνει να βρει ένα χέρι να θάψει… Ένα μάτι στο παράθυρο βλέπει την αντανάκλασή της σ’ όλα τα μέρη του κόσμου…
Στάση στο πουθενά…ένα κρεβάτι παραπληγικού παρκάρει στο δρόμο…ο Πουτσίνι μας κρατά απ’ το χέρι και μας κατεβάζει τόσα σκαλοπάτια που η μνήμη αδυνατεί να συγκρατήσει…πορεία υποθαλάσσια, υφάλων χτισμένων από κοχύλια, από πάνω λαμπιρίζει η θάλασσα …η ορχήστρα εμβαπτίζεται…
Στάση για τσιγάρο…στην άκρη του κόλπου ένα κουνούπι ρουφά τη μέλανα χολή αυτής της μπάλας …μα μέσα βαθιά προφυλαγμένο ένα ορθογώνιο καταφύγιο ελευθερίας μεταξύ θάλασσας και ουρανού…το πρωί βουτιά άπνοιας και το βράδυ συνομιλία με τη ζώνη του Ωρίωνα
Κεφ 5ο: Γκρί
Ο Μαρθελίνο, ο Πικάσο και κάτι παιδικά μάτια παρατηρούν τον τρούλο… Ο Καββαδίας ξυπνά την ώρα που σταματά ο πολιτισμός ….. Απλώνει το χέρι του και με το δάκτυλο ψηλαφεί τα χρώματα , τις χαραγματιές των βράχων την πρώτη στιγμή της τέχνης. Στην είσοδο ψηφιακές παραισθήσεις μιας άλλης ζωής μαζί μ’ένα σκηνικό από ξύλο, στάχτη και καρπούς. Το πραγματικό σπήλαιο για ελάχιστους , η μαγεία για λίγο περισσότερους…
Μύηση από τον Άνθρωπο 35.000 χρόνια πριν… Habilis, Neaderdalensis, Erectus, Sapiens…σχετικότητα του χώρου, ζούγκλες, παγετώνες, ανακάλυψη της φωτιάς, εργαλεία συνεχούς πορείας στο χρόνο…πρωτόγονοι αυλοί βουτηγμένοι στο καρμίν του αιματίτη, την ώχρα και το κάρβουνο…
Οι πρόβες συνεχίζονται…
Τα χρώματα αλλάζουν. Στους τοίχους γκρί παλ ανοικτό σαν ταγιεράκι κοσμικής στήλης. Πίσω από τους τοίχους ιστορίες που καθορίζουν τις μοίρες λαών και ανθρώπων. Νοητή αποβίβαση στο 2ο όροφο ενός τριώροφου. Εκεί που συνήθως κατοικεί η Τέχνη, έναν όροφο πάνω από τη Ζωή για να καταφέρνει να επιβιώνει μες τον παραλογισμό αυτού του κόσμου που θρέφει την αυταπάτη της ανθρωπιάς του θρηνώντας τους αδύναμους και βαπτίζοντας τους τρελούς. Η μουσική επιλογή σήμερα έχει παιδικά τραγούδια …μερικά μιλάνε για τρενάκια, θαλάσσιους ελέφαντες και φώκιες… ή πειρατές με στεριανούς ταρσανάδες Σε μια φευγαλέα ματιά από το παράθυρο του θεάτρου φαίνεται μια τηλεόραση σε μια γειτονιά που συμπάσχει και χτίζει παλάτια για να γίνει μέρος αυτού που ονειρεύεται… Σκέψεις προσωπικές για τα μυστικά των τρένων …ακούγεται ένα μπαγλαμαδάκι… μοναδική αποσκευή μιας ιστορίας που επιβιβάζεται στο τρένο για τη Γερμανία…. Αναχώρηση…
Χωριό γλυκό σαν βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη ή σαν βανίλια υποβρύχιο…ρατατουιγ…Μπαίνουμε στην εικονογράφηση ενός παραμυθιού που κατηφορίζει στις παιδικές μας μνήμες κι ας μην το ξέρουμε…Το μουσείο των βασανιστηρίων μια παραφωνία, από αυτές όμως που όταν σφίγγεις δυνατά τα μάτια σου και τα ξανανοίγεις μετά ο εφιάλτης έχει τελειώσει και μια τρυφερή φωνή ξανακάνει τον μέσα σου κόσμο ασφαλή κι αγγελικά πλασμένο. Στη στροφή μιας εκκλησιάς ένα μαγαζί με παιδικά παιχνίδια που αρνούνται να μεγαλώσουν. Στιγμιαία στάση του μυαλού. Στη γωνιά του τοίχου προβάλλεται ένα παγκάκι …Τίνος είναι; Κάποιος κάθεται σκεφτικός. Μοιάζει με το Μακρυγιάννη . Μιλά για το εγώ και το εμείς…-Τι λες δάσκαλε? Ξέχασες σε ποια χώρα ζούμε? Το βλέμμα έχει το περίεργο αλλά γνώριμο μειδίαμα των μεγάλων όταν τους μιλάς για την καινούρια ανακάλυψή σου, το συγκρότημα που άκουγαν όταν ήταν κι αυτοί παιδιά…Μετασχηματισμός…ελληνιστί μόρφινγκ…ένας ηλικιωμένος Χριστός μιλά στο μαζεμένο πλήθος για τον παιδαγωγικό έρωτα και παρασέρνει στο όραμα μιας άλλης Ελλάδας…Κι όμως δάσκαλε, δεν είναι έτσι , αν έτσι νομίζετε…οι Συγκλητικοί πια εύκολα τον αποκεφαλίζουν για μια χούφτα αργύρια στα πλούσια βιογραφικά τους… το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα… τα παγκάκια σ’ αυτή τη χώρα είναι μόνο για τους ταξιδευτές …
Στην έξοδο από το Museo de Barquillero το παγκάκι δεν είναι πια εκεί… Στη θέση του μια φλογέρα, για να θυμίζει μια συνάντηση στη γωνιά του εγώ και του εμείς, που μας συνοδεύει στην αναζήτηση μια στάσης για συζήτηση…το ταξίδι βλέπεις, θεωρητικά πάντα, είναι στο μέσον του και μαζί με τα τοπικά τυριά αντί για μπύρα πίνουμε εικόνες από το τοπία… Στην πλατεία συγκεντρώνεται μια παρέα από αντίκες που χαζεύουμε με περιέργεια…Ποιοι είναι και που πάνε; Μια τελευταία γουλιά κι επιστροφή.
Μετά τη πρόβα ο μαέστρος έχει δείπνο με προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς που ποτίζει με κρασί για να γίνουν ομαδικότεροι. Οι παρτιτούρες της εθνικής μας ήττας ξεκλειδώνουν κλίμακες οικειότητας της συλλογικής μνήμης των ταξιδιωτών… Ο μαέστρος τα πίνει με το Μακρυγιάννη …Στο βάθος της πόλης κάτι φωτάκια μας προσκαλούν για βραδινή περίπολο αλλά χρειαζόμαστε ξεκούραση κι οι περισσότεροι τ’ αγνοούμε…
Κεφ. 6ο : Μωβ
Το βάθος, το πάθος και το λάθος σε ένα χρώμα…Βαθύ μπλε, παθιασμένο κόκκινο και μια πρέζα μαύρο για να ρυθμίζει τη φωτεινότητα…Ο χορός τριών συχνοτήτων του αισθητήρα φωτός…Λίγο παραπάνω άσπρο και γίνεται άρωμα που ανακατεύεται με την παιδική αθωότητα ενός ασβεστωμένου πεζουλιού, λίγο παραπάνω κόκκινο γίνεται χορευτική φιγούρα, λίγο παραπάνω μπλε και γίνεται η ματαιότητα ενός επιταφίου…
Η μέρα ξεκινά με ψιλόβροχο. Η πόλη ξυπνάει με τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος . Πρωινή περίπολος σε μια τεράστια οθόνη κινηματογράφου…Οι ομπρέλες του Χερβούργου δεν τραγουδάνε σήμερα στο Maxim, ανηφορίζουν σε ομίχλη βορειοιταλικού δρόμου χαζεύοντας τις Μεσοτοιχίες και τις ιστορίες τους. Το γκρί της αποξένωσης σπάει απ΄τα πρώτα φώτα των πρωινών καφέδων. Γρήγορη ματιά στην ώρα, βιαστικά ψώνια κι επιστροφή στο κονσερβατουάρ για την πρωινή πρόβα. Ο μαέστρος φαίνεται νευρικός. Χτυπά επίμονα την μπακέτα πάνω στο αναλόγιο …Δυο φάλτσα εκτός σκηνής…
Στάση πρώτη σε πλακόστρωτο. Ο μαέστρος παρουσιάζει ένα μοναστηριακό κομμάτι αλλά η προσοχή αποσπάται στον τοίχο ενός μικρού καφέ πάνω στο κάδρο μιας αγουροξυπνημένης καλημέρας. Μια ροδίτικη αψίδα απ΄την πόλη των Ιπποτών στρίβει δεξιά σ’ έναν ναό με ελλειπτικά καμπαναριά, σύμβολο της ανθρώπινης αδυναμίας …Κενό μέχρι την επόμενη στάση …
Ο Pelayo ατενίζει την εξέλιξη της πόλης που ονειρεύτηκε να εκχριστιανίσει. Από τη μια οι ψαράδες της χερσονήσου κι από την άλλη οι τουρίστες που φωτογραφίζονται ανάμεσα σε τεράστια κόκκινα πλαστικά γράμματα. Στα πόδια του ένας μούρο, που επέστρεψε ως μετανάστης , πίνει σίδρα και τον χλευάζει…για μια πατρίδα και για μια αξιοπρέπεια που του στέρησαν οι εκάστοτε κοσμοκρατορίες. Ο Pelayo θύτης και θύμα της ιστορίας μοιράζεται την τελευταία γουλιά…
Μαζί του μεθά κι ο Χρόνος. Ένας αναγεννησιακός δάσκαλος μιλά στην πλατεία για μια παιδεία ακερμάτιστη και μια γνώση ταπεινή μπροστά στο μυστήριο του κόσμου και της ζωής . Μοιάζει γραφικός στα μάτια των νέων που πίνουν καφέ και μοιράζονται μαζί μας κάτι σάντουιτς. Όλες οι ηλικίες παίρνουν μέρος στη συζήτηση για τους reconquistas του παρελθόντος… και του μέλλοντος…Αόρατες συνδέσεις με τους Pelayos του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος… Αναχώρηση
Κι άφιξη… εκεί…στα ναυπηγεία της Σύρου. 1η απώλεια χώρου…Ο αέρας φουσκώνει ένα λευκό πουκάμισο που αναζητά έναν καφέ με τον Τσίλλερ. Τον βρίσκει γονατιστό κάτω απ΄την άμμο που ξεφορτώνουν δυο μπετονιέρες στην πλατεία για χάρη του βραδινού beach volley γυναικών…δυο δάκρυα στάζουν απ΄τα μάτια του…πόσο άδειασε αυτή η χώρα; Ευτυχώς στο Απόλλων η πόρτα έχει ανοίξει για όσους περίεργους θα ‘θελαν να δουν μια πρόβα όπερας απ΄το επόμενο φεστιβαλ. Μπαίνουμε σιωπηλοί και βγαίνουμε στα θεωρεία. Κάτω στη σκηνή δε φορούν κοστούμια. Το βλέμμα στριφογυρίζει απ’ την ομορφιά του χώρου και της στιγμής. Το δέρμα αλλάζει υφή…βελούδο, κόκκινο βελούδο…αίσθηση ύπαρξης ως κάθισμα θεωρείου. Υπόσταση διάφανη και πλήρης σαν νερό. Φασαρία … Ο σκηνοθέτης κάνει παρατήρηση και ζητά απ΄τους επισκέπτες να εκκενώσουν την αίθουσα. Τα καθίσματα ξεβιδώνονται και βγαίνουν στις σκάλες… Παρηγοριά μια έκθεση με αφίσες και προσωπικά αντικείμενα μύθων που έφερε η τροχιά κατά κει. Αστείο; Μια αφίσα παράστασης με το όνομα El Greco, δεν είναι στα απωλεσθέντα. … Ακούω το ραβδί του μαέστρου να χτυπά επίμονα… Εδώ είναι η πρόβα… Ευτυχώς οι μνήμες σε διαπερνούν στιγμιαία ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε…
Το βλέμμα φέρνει πάλι ένα γύρο στην ομορφιά αυτού του θεάτρου …Πλατεία.. Τα θεωρεία πολύχρωμα γεμάτα λουλούδια. Παίζουμε μουσική υπόκρουση από comedia del arte ή operetta?
Βγαίνουμε από τη σκηνή για διάλλειμα . Απ έξω αγορές, ευτυχώς όχι από κείνες που τρομάζουν. Ανοικτές και κλειστές. Αιγυπτιακά παζάρια και συνοικιακές λαϊκές κι οι κινέζοι εκεί … ένας κόσμος φυσαρμόνικα …μια μεγαλώνει μια μικραίνει… Μια ελαφριά ζαλάδα…Όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα παίζουν μαζί…στο ένα η σύνδεση με τα προηγούμενα…τα φάλτσα επιστρέφουν στη ορχήστρα…. Στο άλλο, εκδρομή στο βουνό… ένα γαϊδουράκι κατηφορίζει κάτι πλακόστρωτα μονοπάτια …στο τρίτο στο νησί, η ιστορία δύο ψαράδων , ενός άνδρα και μιας γυναίκας και πίσω τους όλη η πλήξη μιας τοπικής κοινωνίας που πλάθει ιστορίες …ένας γάτος περνά μπροστά από την ψαρού, τον φωνάζει Λέον και τον ταΐζει… Κουβέντα με την κοπέλα στο παγκάκι…διηγείται την ιστορία της και την ιστορία της πόλης…πως ήταν , πως είναι σήμερα, ποιοι τη διοικήσαν …βιβλίο ολόκληρο… όχι όμως σκληρόδετο σαν τόμος του Τολστόι ή του Φλομπέρ …κάτι σαν την «κομψότητα του σκαντζόχοιρου»… Βουτιά στο μελανοδοχείο με το αίμα, σαν φτερό που θα γράψει σε τοίχο αλλά δεν προλαβαίνει… ο Ερμής περνά και ζητά τον οβολό του…2η απώλεια χώρου; Χρόνου; Παίζουμε Celtas Cortos? Προσπάθεια για ανάκληση παρτιτούρας από μνήμη. ..Στο δάσος ένας Δρυίδης γυρνά μια τεράστια κουτάλα στο καζάνι της σίδρας. Μια αρχιμήδεια σπείρα ρουφά γράμματα, λέξεις, σύμβολα, μυαλά και pixels…Ο Εrectus χαράζει…στον τοίχο του Ευπαλίνου το ΠΑΡΑΔΕΓΜΑ και ο Δρυίδης… το μυστήριο της ζωής στο δέντρο. Ακούγονται πάλι γκάιντες… Η ορχήστρα χειροκροτεί και ο μαέστρος κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά …μάλλον κατά την απώλεια συνείδησης τελικά παίχτηκε σόλο η παρτιτούρα της μνήμης… Όλα είναι στη θέση τους και η πρόβα συνεχίζεται…
Άφιξη πάνω σε μια κάτοψη οικοτροφείου με τη μορφή του κινέζικου συμβόλου. Η αέναη πάλη της τέχνης και της τεχνολογίας. Στο μαύρο μάτι της λευκής αυλής των θαυμάτων η ανθρώπινη ματαιοδοξία για την υπέρβαση του χρόνου, στη μαύρη αυλή του Φράνκο, το άσπρο μάτι ενός προαναγγελθέντος θανάτου να δηλώνει « θα κερδίσετε αλλά δεν θα πείσετε». Ένας πόλεμος που ακόμα δεν έχει τελειώσει στο λευκό και το μαύρο αυτού του χάρτη.
Όπως δεν θα τελειώσει αυτός ο χορός, ψιθυρίζει ένας Joaquin.Πτήση γεωγραφίας. Ελληνική, Ευρωπαϊκή, Παγκόσμια. Οροσειρές. Η ορχήστρα χάνεται… σε μια τρίλια από ταινία του Αγγελόπουλου που κόβεται με το μαχαίρι, ξεπηδούν τα Θαυμαστά πλάσματα του Νότου που περιμένουν τον τυφώνα και τα μαμούθ βγαίνουν από τον πάγο… Είναι σίγουρο ότι η υπόλοιπη ορχήστρα παίζει κάτι άλλο…Αναζήτηση εικόνας απ’ το Hubble. Ύπαρξη νερού αγνώστου ποσότητας και βάθους. Στην επιστροφή μια φευγαλέα εικόνα ζωής σε τούτο τον πλανήτη…Επιστροφή στη Γη…
Μια σειρά κεριά στο δεξιά του Ευπαλινείου για να μη χάνεις τον προσανατολισμό σου. Απόλυτη, εσωτερική ηρεμία. Στο βάθος της ανοικτής σπηλιάς, ένας θεός κοιτάζει τον καταρράκτη που ρέει κάτω απ΄το μπαλκόνι του και βγάζει φωτογραφίες του σταυρού που υπερίπταται. Του ενός, τον άλλο δεν τον βλέπει , είναι κρεμασμένος κάτω από ένα γεφύρι…
Μια ιπτάμενη Παναγιά Γοργόνα ενηλικιώνεται στο Κέλτικο Αλλόκοσμο και διασχίζει της πύλες της μεταβλητότητας στο χρόνο του βάσκικου Ονείρου…Μοιάζει γερασμένη και κουρασμένη σαν σκιάχτρο που τρομάζει τα παιδιά …Μέλανας Δρυμός…τρεις στροφές δρόμος και τα σκαριφήματα δυο φαλαινοθηρικών κιτρινίζουν στον ορίζοντα…
Το υλικό στοιχείο σε φάση αποσύνθεσης…Αναζήτηση τροφής παρά την εξάντληση που χορεύει στον παραισθησιογόνο καπνό του τσιγάρου. Ομαδικοί αυτοσχεδιασμοί και σόλα μπερδεύονται σε επιλογές ήχων και γεύσεων. Ένα Stradivarius έχει γενέθλια και πάλι το αλκοόλ ρέει άφθονο στην ορχήστρα. Καταστάσεις ευθυμίας ακόμα και στις αποσκευές των οργάνων. Μουσική ελληνική, της παρέας, της ζεστασιάς, του χαμόγελου, της επικοινωνίας…
Κεφ 7ο : Μπλε του ωκεανού
Μέρα κονσέρτου. Κανείς δεν το ξέρει εκτός απ’ το μαέστρο. Τα όργανα έχουν αφουγκραστεί κάτι για δοκιμασία και μουσική αλλά όχι το συνδυασμό των λέξεων . Η μέρα ξεκινά περίεργα. Η ορχήστρα υποτονική εν αγνοία του γεγονότος κι ο μαέστρος αγχώνεται και κερνά δυο ποτά. Πρώτο σφηνάκι: Νέγκρα σόμπρα… Δυο μεζούρες ροζαλία και δυο κεράσια φως. Η ομάδα ψιλοξυπνάει… Δεύτερο σφηνάκι σε δύο δόσεις : ένα μακεδονίτικο τσίπουρο απ’ το μπουκάλι με τη μαντήλα και μια ρακί. Απ’ το παράθυρο η νορβηγική άνοιξη τραγουδά για το πολύ και το λίγο αυτού του κόσμου. Η ορχήστρα συνέρχεται σαν να΄φαγε δυο χαστούκια …είναι όμως έτοιμη για το κονσέρτο…Ακουσματικοί, υπό δοκιμή Πυθαγόρειοι ψηλαφούν τη ψυχή του Πυθαγόρα πίσω απ’ την κουρτίνα … Κάθοδος…
Στη σπηλιά του Πλάτωνα, οι σκιές παίζουν στους τοίχους αναζητώντας την αλήθεια. Ποιος κόσμος προβάλλεται σε ποιον; Ο μέσα ή ο έξω; Μια πεταλούδα ονειρεύεται ότι γίνεται άνθρωπος ή ένας άνθρωπος ονειρεύεται ότι γίνεται πεταλούδα;
Απ’ τον κρατήρα του ηφαιστείου ξαναπαίζουν οι Κέλτες. Ο Εμπεδοκλής κοιτάζει μια το άπειρο και μια τα αδιαίρετα συστατικά της ανθρώπινης ψυχής: Νερό, Χώμα, Αέρας και Φωτιά (ενέργεια ζωής). Η αυλαία ανοίγει…Το κονσέρτο έχει πια θεατές…Στιγμές κι ανάσες, φτυσμένα κουκούτσια μνήμης, άνθρωποι που αλυσοδένονται στην ανάλγητη θέα των άστρων…και τα τέσσερα στοιχεία ενώνονται σαν αλάτι, νερό και ψυχή που ανασαίνει μες το δάκρυ. Ζωή που μοιράζεται με ή χωρίς περιτυλίγματα. Στο διάλλειμα του κονσέρτου η Κική τρώει με την ομήγυρη παγωτό χωνάκι κι ο χειμώνας έχει φύγει παίρνοντας μαζί του όλα τα όπλα που χρειάζεται κάποιος για να τον αντιμετωπίσει… Ο μαέστρος φαίνεται συγκινημένος από το ύψος και το βάθος των περιστάσεων… Συνεχίζουμε… παίζουμε Preisner, τριλογία… Ένας φάρος τρυπά κατάστηθα τον ουρανό… Μνήμη από σχολικό τετράδιο της μαθήτριας:…Θέε μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε;…
Χρωματιστοί φανοστάτες διαφωνούσας αισθητικής συνομιλούν με τη γενέτειρα μιας δικτατορίας. Ο Ηρακλής ακόμα παλεύει στο ακρωτήρι του θανάτου, αντικρίζοντας το ταξίδι στην Ιρλανδία. Η ορχήστρα κάνει πρόβα χαιρετισμού και στα σκηνικά εμφανίζεται ένα τεράστιο κοχύλι για να κλείσει μέσα του τη μνήμη του νερού…
Η ορχήστρα πεινάει και το στίγμα της πόλης προσγειώνεται στα πιάτα. Ιστορίες ανθρώπων σαν ζεστό κρασί, αρνούνται να καταχωνιαστούν στο ντουλάπι της λήθης, ακόμη και της εφηβικής…
Στο πλακόστρωτο της Μονεμβασιάς μπαίνει η άνοιξη μαζί με το Ρίτσο. Περπάτα, της λέει… Το άρωμα του αλκοόλ ρέει μες το τραγούδι. Προσπάθεια για κλασματική απόσταξη αλλά οι γνώσεις ελλιπείς. Δρόμοι της Ανατολής…Βιβλιοθήκες, αρωματοπωλεία και μπαχαράδικα… σε μια εποχή πλημμυρισμένη από άοσμα καλώδια στη γκιλοτίνα των αισθήσεων. Ανάγνωση χωρίς πάπυρο, γεύση χωρίς εποχή, όραση χωρίς την υφή του καμβά, όσφρηση από νικοτίνη …Φαντασιακή ανάλυση στο εργαστήριο του Ζίσκιντ…Δεύτερος γύρος κι ο κόσμος μαζεύεται στη Σχολή. Ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη, δύο φιλαράκια στο διπλανό βαρέλι κι ο Ευκλείδης θεός γεωμέτρης σχεδιάζει κύκλους … ανθρώπων γύρω από τους ισημερινούς των τραπεζιών…στην αρχή διακριτούς… σταδιακά τεμνόμενους σαν σύγκρουση γαλαξιών που καταπίνει ο ένας τον άλλον και γίνονται ένας….κι η παρέα μεγαλώνει σαν σύμπαν που διαστέλλεται και γίνεται ένας κύκλος που χωρά όλους τους μικρότερους…βαρέλια, φεγγάρια και πλανήτες…τα σύνορα του κόσμου αλλάζουν …
Στην επιστροφή πάνω από τη γέφυρα του Βοσπόρου, αναζήτηση για ταξί χαζεύοντας τα φωτάκια της Ασιατικής πλευράς…
Κεφ 8ο: Βυσσινί
Προσυμφωνημένα σόλα κι «ευτυχείς» συγκυρίες στο δρόμο της Ιεράς Εξέτασης. Μεσαιωνική μουσική και στολές, αχρείαστες οντισιόν. Η Ιστορία δεν μαθαίνεται, βιώνεται… Ένα τσιγάρο δρόμος κι η ζωή κι η τέχνη, κι η τέχνη της ζωής κι η ζωή της τέχνης… Σ΄έναν καπνό και τ΄ όνειρο που γκρεμίζεται στο λόγο…Μια Παναγιά αχιβάδα βάζει τα γιορτινά της…
Η ουσία του τυχαίου ή το τυχαίο της ουσίας; Αν ο Θεός δεν παίζει ζάρια, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ένα Λούνα Πάρκ, ένα τεράστιο Λουνα Πάρκ χωρίς κανένα νόημα, αν βρεθείς σε λάθος ώρα… ίσως για να πιεις καφέ συζητώντας για διαλέξεις παγκόσμιας ιστορίας και να κρατήσεις σημειώσεις για να μαθαίνεις απ΄τη μνήμη…ίσως για ν΄ανεβείς σ’ ένα καράβι και να χαζέψεις από μέσα τα ψάρια να κολυμπούν γύρω απ’ τις αλυσίδες των οστράκων… ίσως για να ζηλέψεις την υποτιθέμενη φοιτητική ελευθερία των γλάρων που ακολουθούν τους ταξιδευτές για μια μπουκιά…ίσως για να μπορείς να ανακαλέσεις τη χαρά του ονείρου και να παρηγορηθείς πριν κλείσεις τα μάτια…ίσως για να συλλάβεις τη δύναμη του απείρου μέσα στο απειροελάχιστο της στιγμής …ίσως για να συνειδητοποιήσεις τη χίμαιρα του θεϊκού σχεδίου μέσα στην απλότητα της φύσης… ίσως γιατί οι νάρκισσοι που κανείς δεν θα ψάξει, ερωτευμένοι με τον καθρέφτη του Φερνάντο τρέμουν την κλεψύδρα του αρχαγγέλου στο ράισμα της γωνίας…ίσως γιατί η ευτυχία είναι απλά μια σύνθετη λέξη από την ομορφιά και την τύχη , που υπάρχει μόνο αν οι αισθήσεις είναι ανοικτές για να συλλάβουν και τις δύο έννοιες…Κόντρα ψυχανάλυση, όπως λέμε κόντρα ρόλος…ένας νους αληταριό…
Το αλκοόλ χορεύει ξανά …Να χορτάσει το άυπνο υλικό πνεύμα του ονείρου…Να δυναμώσει η μουσική της διαίσθησης…Ν΄ακούσει το λόγο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας …Η ορχήστρα παίζει λάτιν και το κέφι απογειώνεται …Σε λίγο πιάνουμε λιμάνι κι έχουμε πολύ περπάτημα…
Το σακίδιο ασήκωτο σαν να μην ελαφραίνει ποτέ…αδειάζει και ξαναγεμίζει…και τι περίεργο μερικές φορές σαν αδειάσει βαραίνει και σαν γεμίζει ελαφρύ σαν πούπουλο…αέναες διαδικασίες βάδισης από την ώρα που κάνεις τα πρώτα σου βήματα…σαν να χαράζεις παράθυρα στην πυραμίδα του Χέοπα…τι να σου κάνουν κι οι τυμβωρύχοι;…Η ορχήστρα παίζει το Ave Maria και στον ενικό και στον πληθυντικό…
Ευτυχώς στο δρόμο μια έκθεση φωτογραφίας με ήχο και δροσιά… Συνωμοτικά χαμόγελα μ’ένα μαύρο άγαλμα… Στην πλατεία της συναυλίας όλα τα όργανα απορυθμισμένα…Κάνει ζέστη…Η ουρά για το προσκύνημα του Αγίου μεγάλη …κι η διαδρομή των κανονικών προσκυνητών επίσης… μην κοιτάς που η ορχήστρα τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης και φαίνεται να υποτιμά τον προορισμό… Τρεις προσκυνητές ξαναγυρνούν…Μεγάλο το φορτίο του μυαλού και καπνός απ΄το λιβάνι της λύτρωσης δεν υπάρχει για όλους ή τουλάχιστον δεν γίνεται αντιληπτός… Εξάντληση πλήρης και υπερφίαλη… Αναμνηστικά τυπικά…το μονοπάτι εγγραφή με εγγενείς ιδιότητες προσωπικού χαρακτήρα που καταστρέφονται στην έκθεση του αέρα…
Μετά και την αλλαγή του οδικού χάρτη της πόλης…ο Μορφέας δείχνει κατανόηση και οίκτο …για λίγο ή για πολύ, κανείς δεν ξέρει… Χτυπάει το τρίτο κουδούνι και δεν κάποιοι δεν είναι ακόμη στη σκηνή…Απροσδιοριστία ληθάργου…Η αρμύρα που στάζει απ΄το πρωί έχει ποτίσει τους τοίχους …Στο σάουντρακ οι γλάροι . Αίσθηση σχεδόν γνωστή…Πάνω λαμπυρίζει το νερό, κάτω χαράδρες, απαραίτητο οξυγόνο επιβίωσης από μπουκάλες… Βύθιση στο πετσί του ρόλου…Patrick Musimu… επανάληψη στο ρόλο «…τίποτα δεν είναι απόλυτο …επαναπροσδιόρισε τη σκέψη σου… επαναπροσδιόρισε τον εαυτό σου …εμπόδια υπάρχουν μόνο στο μυαλό…μη δέχεσαι κανέναν περιορισμό..» Οι Νηριήδες γύρω χορεύουν και τραγουδούν σαν Σειρήνες…
Υπάρχει μόνο ένα χρώμα …μια νέα αισθητηριακή αντίληψη του μπλε, μια σύνθεση μπλε και ασημί azul da silva …το διθέσιο σταβλίζεται στο κάστρο του Θερβάντες… Στο καπηλειό η ορχήστρα πίνει πατσαράν σ’ ένα πεζούλι αναζητώντας να κρατηθεί πάνω απ’την αγωνία ενός αγώνα παγκόσμιου, εθνικού, προσωπικού…Στα παρασκήνια κάποιοι περαστικοί αγοράζουν τσιγάρα, κάποιοι γίνονται ή δε γίνονται παρέες και κάποιοι κάνουν χάζι τους θαμώνες που τραγουδούν… Η αρμύρα γλύφει τις πληγές στα φανάρια ενός πλακόστρωτου γεμάτου θέατρο…Το όνειρο μέσα στ΄όνειρο… Κρεσέντο… Ένας μαύρος κύκνος κάνει πρόβα το τελευταίο τραγούδι του…
Επιστροφή…
Κεφ 9ο : Μαύρο
Νηφάλια αλλαγή συνόρων στο διαφανές… Ο μαέστρος βάφει τα φωνήεντα με θλίψη για να ποτίσει το επόμενο κομμάτι Πρόβες για fados, ατομικές, σκληρές, τρυφερές και θλιμμένες. Δύσκολη ώρα. Τα παραμύθια δείχνουν τα δόντια τους στο χρόνο που συνδέει παζλ με κάτι χαμένα azulejos. Πλατείες κι εκκλησίες εκταμιεύουν έναν πόνο για το ταξίδι που τελειώνει, το όνειρο που σβήνει, την απόλυτη κατανόηση του φωτός ως κύμα στο βάθος μιας μαύρης τρύπας ενός κόσμου που χορεύει πάλι αργά …σαν βαρύ νυχτερινό ζεϊμπέκικο …
Στάση για ανάσα . Δεν ήταν ποτέ ξύλινη η σκάλα για τον ουρανό αλλά τι σημασία έχει όταν χορταίνει η όσφρηση χαρτί και η όραση εικόνες; Πίσω απ’ το παράθυρο, ο Βάσκες, τ’ αφεντικό παρατηρεί το τρενάκι του καθρέφτη κι η ψυχή βαρκούλα στον Ντούρο που χάνεται στο άπειρο. Ευτυχώς ανεβαίνοντας τις σκάλες, μια νοικιασμένη αίθουσα δεξιώσεων δείχνει το γυάλινο ταβάνι της που κοιτά τον ουρανό. Σε μια αυλή ένα βινύλιο μιλάει για τα πιο όμορφα παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα… Η ορχήστρα ταξιδεύει μαζί με τον Καβάφη, δικαιωμένη πια απ’ τη θέα της Ιθάκης και κάνει τάμα στον Αι- Φραγκίσκο…
Πιάσε ένα Πόρτο! Κάντα δυο. Απ’ τα’ ακριβό βαρέλι .Ο Ζορό κερνάει την ορχήστρα. Η υγρασία του σκοταδιού στεγνώνει απ’ τα ζεστά βλέμματα των συνοδοιπόρων .Για όλους η παράσταση τελειώνει και σιγά σιγά κάθε όργανο εξοικειώνεται με την απώλεια. Γνωστοί άγνωστοι κατεβάζουν τις μπαντάνες και προσφέρουν τροφή στα οδοφράγματα…Diminuento λέει ο μαέστρος και παύση …μισής ώρας.
Στην αρχή η μέθεξη απούσα. Χάνεται στους θορυβώδεις λαβυρίνθους του φωτός. Αντ’ αυτού περίληψη της πτήσης και απολογισμός στη γιγαντοοθόνη. Όμως τελικά ακόμα και το τζαζ μπιστρό της Βιτόρια δεν έμεινε απραγματοποίητο. O ψίθυρος μια θλιμμένης απ’ την αδιαφορία μαύρης παρουσίας έκλεισε τα φώτα κι η ορχήστρα ξαναπρόβαρε το κονσέρτο για μια τελευταία φορά, αυτή τη φορά με όργανα λιγότερο μεγαλόπρεπα, πιο απλά κι ανθρώπινα, σαν αναμνήσεις παλιών συμφοιτητών που θυμούνται ένα μπαράκι στην Καλλιδρομίου που το λέγαν Lelo και ποτέ δεν μας χωρούσε όλους, σαν βραδινές περιπλανήσεις φιλοσοφίας στην Ακαδημίας, σαν μαζώξεις σε φαρδιούς καναπέδες συγκίνησης και οικειότητας. Φιλίες που δεν ξεχνιούνται ακόμα κι αν τα μάτια αλλάξουν τρόπο να κοιτάνε. Άντε τώρα να βάλεις τα όργανα ξανά στο περιτύλιγμά τους…
Κεφ 10: Πόρτο ( κεχριμπαρένιο κόκκινο )
Τόσο ψηλά στη Μαγεία δεν έχεις ξανανέβει μάλλον. Το παρελθόν μοσχοβολά καφέ και νοσταλγία. Ένα παλιό ανέκδοτο λέει ότι βρίσκεις τα πράγματα πάντα στο τελευταίο μέρος που ψάχνεις…συλλογές, ψώνια, όνειρα, φίλους ελπίδες…έχει τόσο ωραίο βλέμμα αυτή η Λεωφόρος. Στο δρόμο τα χρώματα της ίριδας γεμίζουν τα μάτια σαπουνόφουσκες κι η ορχήστρα παίζει και χορεύει ένα βάλς…Μια φραντσεζίνια που δεν δοκιμάσαμε μας φέρνει βόλτα στα σοκάκια του λιμανιού κι ο Ντούρο μας αποχαιρετά σιωπηλός απ’ το βάθος. Ο μαέστρος μοιράζει διέσεις παύσεις και υφέσεις στην παρτιτούρα του φινάλε. Κάτι σιωπηλές συζητήσεις και κάτι ηχηρές σιωπές γνέφουν κασκόλ. Στην Κάλυμνο χορεύουν το χορό του σφουγγαρά . Προετοιμασία για αλλαγή διάστασης Μια άλλη ορχήστρα καταφθάνει στο αεροδρόμιο, κάνει πρόβα και μας αποχαιρετά για να μας υπενθυμίσει την έννοια του χωροχρόνου. Τώρα πια τα περιτυλίγματα έχουν κάτι να μας πουν…
υ.γ. τελικά ούτε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, ούτε σύννεφα με παντελόνια είμαστε …μόνο κάτι αέριοι κρύσταλλοι μνήμης που δίνουν την αίσθηση ότι σχηματίζουν το συμπαγές δακτυλίδι του Κρόνου…
για καλό Τελευταίο Μήνα Ενός Ακόμα Χρόνου δημοσιεύω ένα απ' τα Ωραιότερα Δώρα που έλαβα το 2014.
Νά τι τύχη είχα φέτος, τι μέρος του λόγου ήταν οι άνθρωποι που μ' εμπιστεύτηκαν και ήρθαν μαζί μου σ' ένα ταξίδι "αντιεμπορικό"!
Αντιεμπορικό ναι, δεν εντυπωσιάζεται ο άλλος αν του πεις
"πήγα στη βόρειο Ισπανία".
Πού να φανταστεί ο άνθρωπος όλα τα υπόλοιπα,
το άλλο το ταξίδι, το Μέσα, ότι μαζί κάναμε Δύο Ταξίδια σε Ένα. Έτσι τα ονόμασε η Πέπη,
"ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…"
πρόλαβε κι έγραψε,
πριν πάθει κι η Μνήμη τα αρθριτικά της,
πριν οι κλειδώσεις πιάσουν άλατα ρουτίνας,
τώρα,
όσο είναι καιρός κι ακόμα Κορίτσι Λάστιχο το Αίσθημα πάνω στη Δοκό της Ζωή μας.
"Σ’ όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν
και στα μικρά παιδιά που κάποτε θα ταξιδέψουν…"
λέει στην αφιέρωση πιο κάτω. Κάπου εκεί ανάμεσα σ' αυτά τα δυο είναι και το παιδί αυτό, ο Νίκος Ρωμανός, ο νομίμως βεβαίως καταδικασμένος για απόπειρα ληστείας αλλά αυτό δεν εμποδίζει να βρίσκεται
ανάμεσα σ' αυτούς που δεν πρόλαβαν
και στα μικρά παιδιά.
Καλό Ταξίδι Μέσα μας Πέπη,
με κλειστά τα μάτια αυτό το Ταξίδι,
με κλειστά τα μάτια μήπως γλιτώσουμε και δεν το δούμε ετούτο το Ριμέικ,
Ριμέικ είναι,
όπως και τα περισσότερα που ζούμε,
ριμέικ,
ναι,
ο "Κατήφορος" προβάλλεται τώρα
"Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΙΙ"
όχι εκείνος με τη Λάσκαρη, ο άλλος, ο δικός μας,
ριμέικ με άλλους ηθοποιούς,
τώρα πρωταγωνιστεί η Νομιμότητα
ναι ξανθιά κι αυτή αλλά με μακριά χέρια ετούτη, όχι πόδια μακριά σαν τη Ζωίτσα,
χέρια,
την ξέρεις σίγουρα,
παλιά έπαιζε σε κάτι κωμωδίες με την άλλη, τη χοντρή,
η μακαρίτισσα τη Δημοκρατία,
Λιγνή και Χοντρή...
Σε τούτο εδώ, στον "ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΙΙ"
η Λιγνή κάνει το ρόλο μιας αδιάφθορης που δεν κωλώνει Σχεδόν σε τίποτα,
προκαλεί,
χώνεται παντού
πουλάει τσαμπουκά...
Εννοείται εκεί που μπορεί.
Εκεί που δεν την παίρνει, τουμπεκιστάν!
Κλασικό έργο,
δεν μπορεί να μην έχεις δει κάνενα του ριμέικ,
θυμήσου στο σχολείο...
όχι θυμήσου... δε είχατε ποτέ κανέναν να πουλάει Τσαμπουκά στα πρωτάκια και...
και μόλις έφτανε κανένας απ' το Γυμνάσιο...
τα χέρια στην τσέπη και το χαμόγελο στα χείλη;
Αυτόν το ρόλο κάνει τώρα η Νομιμότητα.
Κανέναν δεν είχατε τέτοιον;
Για θυμήσου....
Και κυρίως πρόσεχε.
Πάνω κι από θυμήσου... ΠΡΟΣΕΧΕ.
Πρόσεχε καλά όταν πας στη δουλειά Πέπη.
Αύριο που θα πας πρόσεξε τους μαθητές σου καλά έναν προς έναν.
Και σεις,
όλες και όλοι οι φίλοι μου οι δάσκαλοι και οι καθηγητές,
έχετε ευθύνη, τη μεγαλύτερη ευθύνη εσείς την έχετε,
ψάξτε καλά,
πάνω
κάτω απ' τα θρανία,
πίσω απ' τις πόρτες
μην έχετε στην τάξη κανένα καθίκι σαν αυτόν,
εκκολαπτόμενο τρομοκράτη,
σαν το κωλόπαιδο αυτό που έθεσε σε κίνδυνο την Ευημερία ενός λαού ολόκληρου,
αναστάτωσε τη ζωή 11.000.000 ελλήνων με τις πράξεις τις παραλείψεις και τις αποφάσεις του,
ο κόπος μιας ζωής ενός λαού ολόκληρου θα πήγαινε χαράμι,
ήμασταν μια χαρά μέχρι που αποφάσισαν αυτοί να κλέψουν με όπλα την έρμη την Τράπεζα,
να πας να κλέψεις τη μάνα σου, τί σου φταίει ξένη Τράπεζα,
λίγα έχει περάσει τελευταία ο Τομέας ολόκληρος ο Τραπεζικός,
αυτό του έλειπε τώρα,
να τον κλέψουν κιόλας;
Και μόνο η λαχτάρα που πήρε κοτζάμ Τομέας...
Θα 'χει άδικο τώρα να ζητάει λίγη ανακεφαλαιοποίηση ακόμα;
Δόξα τω Θεώ...
ο πιάσαν το τομάρι,
κι αυτόν και τους ομοίους του!
Μέσα, μπουντρούμ!
Κι ας το λέει ο Νόμος ότι δικαιούνται άδειες.
Δικός μας είναι ό,τι θέλουμε τον κάνουμε.
Δικός μας είναι ο Νόμος ό,τι θέλουμε τον κάνουμε!
Μέσα!
Raus!!!!!!!
Κι αν δε θέλει να φάει να τον μπουκώσουν με το ζόρι.
Δε θα γίνουμε ρεζίλι και στο εξωτερικό,
ότι πέθανε απεργός πείνας γιατί δεν του χορηγούσανε Νόμιμη Άδεια Σπουδών την οποία δικαούνταν.
Αυτά τα "δικαιούνταν" να πάει να τα πει αλλού!
Εδώ κουμάντο κάνει η Νομιμότητα,
εδώ Φαΐ και Σκασμός!
Δε θα γίνουμε ρεζίλι σε ντόπιους και ξένους ότι ένας αλήτης πέθανε με δική του απόφαση...
Εμείς θ' αποφασίσουμε αν και πότε συμφέρει να τον αφήσουμε να...
Παρακαλώ πολύ τους φίλους μου δασκάλους και καθηγητές να ψάξουν καλά ανάμεσα στους μαθητές τους μην έχουν κανέναν που δε συμφωνεί με το όραμα:
Φαΐ και Σκασμός!
Μην έχουν ανάμεσα στους μαθητές τους κανέναν που του φαίνεται ότι η Τάξη των Πραγμάτων δεν είναι και τόσο Νέα,
πως είναι παλιό το έργο,
Ριμέικ.
Μπορεί να είναι νόμιμο δικαίωμά τους η Μόρφωση και το Σχολείο αλλά αν...
αν έχουν σκουλήκια στον κώλο και στο μυαλό και θέλουν όλο κάτι ν' αλλάξουν κάτι να πειράξουν
καλύτερα ν' αποβληθούν,
να αποβληθούν δια παντός,
και Δημοτικό να πάνε, Δια Παντός,
είναι καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις.
Τί να σου πω ρε Πέπη,
ψέματα να σου πω;
Δεν παν καλά τα πράματα.
Ένας απ' τους μαθητές σου, -μάλλον παραπάνω από ένας- θα σε προδώσουν
και θα πιστεύουν μια μέρα ότι η κοινωνία απειλείτε από ανθρώπους σαν τον Ρωμανό
και θα τα μπερδεύουν αυτά τα δυο,
το "κλέφτης" και το "αστυνομικός"
και θα θεωρούν πιο επικίνδυνο τον Ρωμανό από τον Ταμήλο.
Τυχαία τα δύο παραδείγματα,
τυχαία,
με την καλή έννοια,
ας πούμε ως δύο Πόλοι Αντίθετοι:
ο ένας σίγουρα διαβάζει πολύ
κι άλλος σιγουρότατα μισεί το διάβασμα.
Από ποιον απ' τους δυο κινδυνεύει πιο πολύ μια Κοινωνία;;;;;;;;
Σ' ευχαριστώ Πέπη για όλα. Το μόνο που μπορώ εγώ να σου στείλω αυτή τη Στιγμή είναι ένα αγαπημένο μου τραγούδι.
Αγαπημένο μου,
ούτε καν δικό μου,
Εσύ μέχρι τραγούδια γράφεις.
Καλό Μήνα σε όλους.
El Greco
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…
Σ’όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν
και στα μικρά παιδιά που κάποτε θα ταξιδέψουν…
Αντί προλόγου
…Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε…
…Η ζωή είναι ένα πειραματικό ταξίδι που γίνεται παρά τη θέλησή μας. Είναι ένα ταξίδι του πνεύματος μέσα από την ύλη¨ καθώς το πνεύμα ταξιδεύει, ο άνθρωπος βιώνει μέσα από το πνεύμα τη ζωή. Κι έτσι υπάρχουν ψυχές ονειροπόλες που έχουν ζήσει πιο έντονα, πιο πλατιά, πιο συνταρακτικά από άλλες που έζησαν στην εξωτερική ζωή. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα: ό,τι νιώσουν οι αισθήσεις, αυτό βιώθηκε μονάχα…
…Τι μπορεί δηλαδή να εξομολογηθεί κανείς που να αξίζει τον κόπο ή που να είναι χρήσιμο; Αυτό που μας έχει συμβεί, είτε συνέβη σε όλον τον κόσμο είτε μόνο σε μας. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχουμε τίποτα καινούριο να πούμε, στη δεύτερη κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει Αν γράφω αυτά που αισθάνομαι είναι για να καταλαγιάσω τον πυρετό των αισθήσεων μου. Αυτά που εξομολογούμαι είναι χωρίς σημασία, γιατί τίποτα δεν έχει σημασία. Σχεδιάζω τοπία με αυτά που νιώθω. Δίνω άδεια στις αισθήσεις μου…
Φερνάντο Πεσσόα
αποσπάσματα από« Το βιβλίο της ανησυχίας»
Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…
της Πέπης Ξεναρίου
Κεφ1ο : Το χρώμα της άμμου
Το αεροπλάνο απογειώνεται. Σύντομες γνωριμίες περιτυλίγματος στο αεροδρόμιο. Αποσκευές με εικασίες: ό,τι μπορεί να σου πει η θήκη ενός μουσικού οργάνου. Αναμονή ενός «γνώριμου» ή όχι αγνώστου. Άφιξη και αλλαγή διάστασης. Καλωσήρθατε στη μηχανή του χωροχρόνου, διαλαλεί ένας καπουτσίνος που κυκλοφορεί και σε εσπρέσο. Τα νέα μέλη της ορχήστρας κοιτούν με δυσπιστία, τα παλιά χαμογελούν.
Στάση πρώτη: Ο αέρας του Ατλαντικού διώχνει λένε το τζετλαγκ…λένε.. Ο μαέστρος ανιχνεύει τα όργανα . Ελέγχει ήχους παλιούς και καινούριους και δίνει χρόνο για τις πρώτες τυχαίες ή μη συγχορδίες. Gulas de gambas & bacalao con pimiento.
Ξεκούραση για ανασύνταξη και πρώτη περιπλάνηση στη θέα και στα σοκάκια γύρω από το αρχοντικό θέατρο με τα δύο ονόματα. Δρόμος ανάμεσα σε δυο ναούς, σε δυο πνευματικούς κόσμους, έναν παλιό κι έναν καινούριο. Στη μέση το ανθρώπινο. Η όραση και η γεύση στο προσκήνιο. Πρώτες ομάδες χαλαρών αυτοσχεδιασμών ποτισμένων με ribera.Ο μαέστρος παρακολουθεί…
Κεφ 2ο: Λευκό
Ώρα πρώτη. Ιστορία της Τέχνης για αρχάριους και παιδιά σ΄ένα παιχνίδι χαρτονομισμάτων.
Ώρα δεύτερη. Η πρώτη φωτογραφία της ορχήστρας για αντιπαραβολή. Πριν και μετά… Λευκή σύνθεση κι ένας έμπειρος σε τέτοιου τύπου ταξίδια μαύρος κύκνος, πάνω σ’ ένα πολύχρωμο χαλί με θέα τη θάλασσα.
Ώρα τρίτη. Ώρα για το χτένισμα των ήχων... Ο Chillida αναλαμβάνει να ξεμπερδέψει τις χορδές, να τους δώσει το πρώτο μήνυμα: δεν είναι μια τυχαία ορχήστρα, χρειάζεται καλό συντονισμό, κούρδισμα και πολλή δουλειά…- Δεν θα’ χετε χρόνο ούτε ν’ αναπνεύσετε γι’ αυτό ρουφήξτε τώρα όσο αέρα σας χρειάζεται…
Μετά το χτένισμα των χορδών, οξείδωση…να φύγουν οι σκουριές, να γυαλιστούν οι χορδές… Γαλλική Βασκία…αέριο που διαχέεται χωρίς σύνορα…Ο μαέστρος τονίζει ότι σε τούτη εδώ την ορχήστρα έχει πολύ μεγάλη σημασία η χειρουργική ακρίβεια της εκτέλεσης του έργου καθώς απευθύνεται σε πολύ εξασκημένα αυτιά…Στην πόρτα του καζίνου μια αφίσα ροκ συναυλίας με διαβολική μορφή μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα…Πορεία παραλιακή, μάθημα κοινωνιολογίας; Ακριβά αυτοκίνητα, μυκονιάτικος συνωστισμός του δήθεν, ο Ατλαντικός καλεί αλλά δεν είναι το κατάλληλο μέρος για βουτιές. Μας περιμένει η Παναγία των Βράχων.
Αυτή που γυρνά την πλάτη στη βιτρίνα του κόσμου και κοιτάζει κατάματα το πέλαγο. Ηπειρώτικα γεφύρια ατενίζουν θάλασσες και βράχια που αφρίζουν στα πόδια τους. Βαδίζουμε στο συρματόσκοινο κι ο Ατλαντικός από κάτω ασπρίζει χωρίς έλεος. Πριν τη πύλη του βράχου ένας ζωγράφος αποτυπώνει χρώματα που αποσπούν την προσοχή. Πάνω στο πέτρινο τούνελ η Παναγιά κοιτάζει δεξιά της τους τρεις ξύλινους σταυρούς. Συναίσθημα βαθύ σαν κονιάκ στο περίβολο νεκροταφείου. Που πάει αυτός ο ωκεανός; Επιστροφή στους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς για επανασυντονισμό. Βάσκικη μπύρα και κοτόπουλο, καφέδες και γλυκά, συζήτηση για την αξιοπρέπεια της φυσικής φθοράς και του θανάτου. Αναχώρηση.
Επανάληψη πριν την αλλαγή κομματιού. Καφές στην πλατεία θεάτρου κάτω από τα αριθμημένα θεωρεία. Μικρές και μεγάλες ομάδες συγχορδίζονται. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι . Επιστροφή.
Κεφ. 3ο: Κόκκινο- Μαύρο
Ιρούνια με συννεφιά και ψύχρα. Πορφυρόλευκη φιέστα θανάτου. Φάτσα κάρτα. Η πόλη μυρίζει ξενύχτι, αλκοόλ και θράσος. Στην πλατεία γιγαντοοθόνες και σκηνές για την απογευματινή μύηση των παιδιών στα ταυροκαθάψια. Στη γωνιά του πρασινοκόκκινου οι ξύλινες πόρτες ανοίγουν. Η αδρεναλίνη στην κορυφή ενός τριώροφου κοιτά μεθυσμένη το κενό του απέραντου πλήθους, Στο ραντεβού με το Χέμινγουέι κανείς δεν βλέπει το καρφί μιας μνήμης που μάτωσε τον τοίχο. Τα πρώτα αναμνηστικά για τα παιδιά και μια μπόινα για να θυμίζει ότι ο θάνατος, ο έρωτας και η επανάσταση είναι τρεις εκδοχές του ίδιου χρώματος. Ο καιρός ψύχρανε απ’ το μεθύσι. Ζακέτα. Κατά προτίμηση μαύρη. Επιθυμία για τζαζ κονιάκ σε μπιστρό της Βιτόρια. Ψιλοβρέχει…με παροδικές απώλειες…Η ορχήστρα επιστρέφει στη θέση της και οι πρόβες συνεχίζονται…
Βροχή. Οι σημαίες αλλάζουν …Καταφύγιο για καφέ και σάντουιτς ανασκαλεύοντας παιδικές αναμνήσεις…Ραντεβού για την ανάβαση…Ο μαέστρος ανελέητος …Σε τέτοιες ορχήστρες ούτε παίζεις ούτε ακούς κατ’επιλογήν…Δρόμοι παλιοί …ξύλινοι γεμάτοι λουλούδια κι επαγγέλματα. Ο χρόνος γελά καθώς πετά στο σκηνικό δυο κυλιόμενες …διπλό τόλουπ και προσγείωση σ΄ένα γκράφιτι που μιλά για την ελευθερία του λόγου έξω από ένα σχολείο. Τέχνη πίσω από τα κάγκελά κι επιστήμη στο δρόμο με ρούχα αραβικά. Paz en la Guerra,η συγκεκριμένη εκκλησία δεν δέχεται επισκέπτες. Σουρουπώνει. Γκράφιτι και δειλά φωτάκια σαν κεριά … στις κατακόμβες της πόλης κάτω από το δρόμο. Αναχώρηση
Βράδιασε …ο αυλός του Iparagirre μας οδηγεί σε κάτι παλιές αποθήκες .Πριν και μετά προσόψεις εξουσίας και χρήματος κι ανάμεσά τους ένας lehendakari. Μας ρουφάει μια μαύρη τρύπα…Από πάνω δελφίνια χορεύουν στο νερό , δίπλα εύκαμπτες κολόνες από πλαστελίνη κι ένας τεράστιος μαγνήτης από εκρήξεις του ηλιακού στέμματος…στην έξοδο ένα κοσμικό μοντέλο…στο θέατρο κάποιοι γιουχάρουν, στη γέφυρα της Ρίας βρέχει. Ασυντόνιστες προσπάθειες εξεύρευσης στέγης και τροφής …γεύμα χαμένο στη μετάφραση…σκέψεων και γεύσεων…ευτυχώς όχι και επιστροφής. Η βροχή κόπασε και τα φώτα αντανακλούν γλυκά στα νερά της Ρίας
Κεφ 4ο: Πράσινο- Κόκκινο
Πρωινό ξύπνημα με θέα που ζαλίζει. Μπροστά απλώνεται η πόλη. Αν απλώσεις το χέρι σου ακουμπάς το διαπλανητικό σταθμό του Gugenheim. Ένα κάστρο του μέλλοντος φτιαγμένο από ψηφίδες τιτανίου, που αναδύονται και βυθίζονται ταυτόχρονα, συμπαγές έντομο με τη μορφή ιστιοφόρου που ετοιμάζεται να πετάξει και ισορροπεί πάνω στην ημιτελή διαδρομή προς τον ουρανό…Στην είσοδο του ο Puppy, παιδική υπενθύμιση ανθρώπινης ματαιοδοξίας… Αποσκευές και περιτυλίγματα στην είσοδο ενός ναού με ασύλληπτο μέχρι τότε για τη φαντασία θόλο. Στασίδια από ξύλο, γυαλί και μέταλλο, στο εξομολογητήριο ψηφιακά δάκρυα από νέον κυλούν από τον ουρανό…Είναι δικός μας ο ναός , δηλώνει η βάσκα ξεναγός και είναι σαν να μας αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό αυτής της πρόβας: Που βρισκόμαστε...
Στο εσωτερικό μιας χρονομηχανής που μας καταπίνει σαν φίδι και μας ξερνά σ’ ένα τεράστιο ξύλινο βαρέλι που κανείς δεν μπορεί να σταθεί με την πλάτη στον τοίχο…Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, φωνάζει ο χρόνος και η ορχήστρα χωρίζεται…
Πνευστά, έγχορδα…άλλοι με πρόγραμμα και άλλοι ελεύθερο θέμα…Αλλαγή επιπέδου με δυσκολία. Ένας αόρατος ήλιος με σκοινένιες ακτίνες που καρφώνονται στα βότσαλα μιας φανταστικής παραλίας μας απογειώνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας: κατσαρολικά, τραπέζια, καρέκλες υπερίπτανται και κολλούν στον πλαϊνό τοίχο. Μια σκάλα συνάντησης και στο βάθος αρχαία τραγωδία. Η Γιόκο-Μήδεια- Ελλάδα ενός Πελοποννησιακού πολέμου με μαύρα, γονατιστή δολοφονεί τα παιδιά της και καλεί το πλήθος να διαμελίσει τα ιμάτια της με ένα ψαλίδι για να λυτρωθεί…
Κάθοδος..στην ψυχή του καλλιτέχνη…μπλέ περίοδος , μαύρη περίοδος…Ο Μπράκ ζωγραφίζει την τέταρτη διάσταση …Χρόνος προφίλ κι ανφάς…Αναμνηστικά ..Στην έξοδο μια τρομαχτική αράχνη κοιτά απειλητικά τα γυαλιστερά υπερμεγέθη λουλούδια στα πλάι …Μαζεύουμε τις αποσκευές…
Είσοδος… χάνεται στα βάθη της ιστορίας που κρύβει κάτω από το μαξιλάρι της την ελπίδα της βελανιδιάς και μπαίνει στη βιβλιοθήκη. Ο Ipparagirre παίζει φωτίζοντας τα χρωματιστά παράθυρα των θεϊκών εντολών. Κοινοβούλιο του Υπαρκτού; Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας κοιτούν από ψηλά κι ανάμεσά τους ένα παιδί από αυτά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα …Φως. Δυο βελανιδιές μας περιμένουν …η μια σε αρχαιοελληνικό κουβούκλιο κι άλλη μπροστά από τα Προπύλαια…Σε ποιαν άραγε ορκίζεται ο Βασιλιάς;
Δρόμος κατηφορικός, πολύ κατηφορικός… Ισπανικός Εμφύλιος Το σύμβολο βομβαρδίζεται. Οι σειρήνες ουρλιάζουν …χέρια πόδια , κεφάλια μαχαίρια, λάμπες σπαθιά, θρύψαλα μιας κοινωνίας και μιας εποχής που ψάχνει να βρει ένα χέρι να θάψει… Ένα μάτι στο παράθυρο βλέπει την αντανάκλασή της σ’ όλα τα μέρη του κόσμου…
Στάση στο πουθενά…ένα κρεβάτι παραπληγικού παρκάρει στο δρόμο…ο Πουτσίνι μας κρατά απ’ το χέρι και μας κατεβάζει τόσα σκαλοπάτια που η μνήμη αδυνατεί να συγκρατήσει…πορεία υποθαλάσσια, υφάλων χτισμένων από κοχύλια, από πάνω λαμπιρίζει η θάλασσα …η ορχήστρα εμβαπτίζεται…
Στάση για τσιγάρο…στην άκρη του κόλπου ένα κουνούπι ρουφά τη μέλανα χολή αυτής της μπάλας …μα μέσα βαθιά προφυλαγμένο ένα ορθογώνιο καταφύγιο ελευθερίας μεταξύ θάλασσας και ουρανού…το πρωί βουτιά άπνοιας και το βράδυ συνομιλία με τη ζώνη του Ωρίωνα
Κεφ 5ο: Γκρί
Ο Μαρθελίνο, ο Πικάσο και κάτι παιδικά μάτια παρατηρούν τον τρούλο… Ο Καββαδίας ξυπνά την ώρα που σταματά ο πολιτισμός ….. Απλώνει το χέρι του και με το δάκτυλο ψηλαφεί τα χρώματα , τις χαραγματιές των βράχων την πρώτη στιγμή της τέχνης. Στην είσοδο ψηφιακές παραισθήσεις μιας άλλης ζωής μαζί μ’ένα σκηνικό από ξύλο, στάχτη και καρπούς. Το πραγματικό σπήλαιο για ελάχιστους , η μαγεία για λίγο περισσότερους…
Μύηση από τον Άνθρωπο 35.000 χρόνια πριν… Habilis, Neaderdalensis, Erectus, Sapiens…σχετικότητα του χώρου, ζούγκλες, παγετώνες, ανακάλυψη της φωτιάς, εργαλεία συνεχούς πορείας στο χρόνο…πρωτόγονοι αυλοί βουτηγμένοι στο καρμίν του αιματίτη, την ώχρα και το κάρβουνο…
Οι πρόβες συνεχίζονται…
Τα χρώματα αλλάζουν. Στους τοίχους γκρί παλ ανοικτό σαν ταγιεράκι κοσμικής στήλης. Πίσω από τους τοίχους ιστορίες που καθορίζουν τις μοίρες λαών και ανθρώπων. Νοητή αποβίβαση στο 2ο όροφο ενός τριώροφου. Εκεί που συνήθως κατοικεί η Τέχνη, έναν όροφο πάνω από τη Ζωή για να καταφέρνει να επιβιώνει μες τον παραλογισμό αυτού του κόσμου που θρέφει την αυταπάτη της ανθρωπιάς του θρηνώντας τους αδύναμους και βαπτίζοντας τους τρελούς. Η μουσική επιλογή σήμερα έχει παιδικά τραγούδια …μερικά μιλάνε για τρενάκια, θαλάσσιους ελέφαντες και φώκιες… ή πειρατές με στεριανούς ταρσανάδες Σε μια φευγαλέα ματιά από το παράθυρο του θεάτρου φαίνεται μια τηλεόραση σε μια γειτονιά που συμπάσχει και χτίζει παλάτια για να γίνει μέρος αυτού που ονειρεύεται… Σκέψεις προσωπικές για τα μυστικά των τρένων …ακούγεται ένα μπαγλαμαδάκι… μοναδική αποσκευή μιας ιστορίας που επιβιβάζεται στο τρένο για τη Γερμανία…. Αναχώρηση…
Χωριό γλυκό σαν βρεγμένο ψωμί με ζάχαρη ή σαν βανίλια υποβρύχιο…ρατατουιγ…Μπαίνουμε στην εικονογράφηση ενός παραμυθιού που κατηφορίζει στις παιδικές μας μνήμες κι ας μην το ξέρουμε…Το μουσείο των βασανιστηρίων μια παραφωνία, από αυτές όμως που όταν σφίγγεις δυνατά τα μάτια σου και τα ξανανοίγεις μετά ο εφιάλτης έχει τελειώσει και μια τρυφερή φωνή ξανακάνει τον μέσα σου κόσμο ασφαλή κι αγγελικά πλασμένο. Στη στροφή μιας εκκλησιάς ένα μαγαζί με παιδικά παιχνίδια που αρνούνται να μεγαλώσουν. Στιγμιαία στάση του μυαλού. Στη γωνιά του τοίχου προβάλλεται ένα παγκάκι …Τίνος είναι; Κάποιος κάθεται σκεφτικός. Μοιάζει με το Μακρυγιάννη . Μιλά για το εγώ και το εμείς…-Τι λες δάσκαλε? Ξέχασες σε ποια χώρα ζούμε? Το βλέμμα έχει το περίεργο αλλά γνώριμο μειδίαμα των μεγάλων όταν τους μιλάς για την καινούρια ανακάλυψή σου, το συγκρότημα που άκουγαν όταν ήταν κι αυτοί παιδιά…Μετασχηματισμός…ελληνιστί μόρφινγκ…ένας ηλικιωμένος Χριστός μιλά στο μαζεμένο πλήθος για τον παιδαγωγικό έρωτα και παρασέρνει στο όραμα μιας άλλης Ελλάδας…Κι όμως δάσκαλε, δεν είναι έτσι , αν έτσι νομίζετε…οι Συγκλητικοί πια εύκολα τον αποκεφαλίζουν για μια χούφτα αργύρια στα πλούσια βιογραφικά τους… το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα… τα παγκάκια σ’ αυτή τη χώρα είναι μόνο για τους ταξιδευτές …
Στην έξοδο από το Museo de Barquillero το παγκάκι δεν είναι πια εκεί… Στη θέση του μια φλογέρα, για να θυμίζει μια συνάντηση στη γωνιά του εγώ και του εμείς, που μας συνοδεύει στην αναζήτηση μια στάσης για συζήτηση…το ταξίδι βλέπεις, θεωρητικά πάντα, είναι στο μέσον του και μαζί με τα τοπικά τυριά αντί για μπύρα πίνουμε εικόνες από το τοπία… Στην πλατεία συγκεντρώνεται μια παρέα από αντίκες που χαζεύουμε με περιέργεια…Ποιοι είναι και που πάνε; Μια τελευταία γουλιά κι επιστροφή.
Μετά τη πρόβα ο μαέστρος έχει δείπνο με προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς που ποτίζει με κρασί για να γίνουν ομαδικότεροι. Οι παρτιτούρες της εθνικής μας ήττας ξεκλειδώνουν κλίμακες οικειότητας της συλλογικής μνήμης των ταξιδιωτών… Ο μαέστρος τα πίνει με το Μακρυγιάννη …Στο βάθος της πόλης κάτι φωτάκια μας προσκαλούν για βραδινή περίπολο αλλά χρειαζόμαστε ξεκούραση κι οι περισσότεροι τ’ αγνοούμε…
Κεφ. 6ο : Μωβ
Το βάθος, το πάθος και το λάθος σε ένα χρώμα…Βαθύ μπλε, παθιασμένο κόκκινο και μια πρέζα μαύρο για να ρυθμίζει τη φωτεινότητα…Ο χορός τριών συχνοτήτων του αισθητήρα φωτός…Λίγο παραπάνω άσπρο και γίνεται άρωμα που ανακατεύεται με την παιδική αθωότητα ενός ασβεστωμένου πεζουλιού, λίγο παραπάνω κόκκινο γίνεται χορευτική φιγούρα, λίγο παραπάνω μπλε και γίνεται η ματαιότητα ενός επιταφίου…
Η μέρα ξεκινά με ψιλόβροχο. Η πόλη ξυπνάει με τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος . Πρωινή περίπολος σε μια τεράστια οθόνη κινηματογράφου…Οι ομπρέλες του Χερβούργου δεν τραγουδάνε σήμερα στο Maxim, ανηφορίζουν σε ομίχλη βορειοιταλικού δρόμου χαζεύοντας τις Μεσοτοιχίες και τις ιστορίες τους. Το γκρί της αποξένωσης σπάει απ΄τα πρώτα φώτα των πρωινών καφέδων. Γρήγορη ματιά στην ώρα, βιαστικά ψώνια κι επιστροφή στο κονσερβατουάρ για την πρωινή πρόβα. Ο μαέστρος φαίνεται νευρικός. Χτυπά επίμονα την μπακέτα πάνω στο αναλόγιο …Δυο φάλτσα εκτός σκηνής…
Στάση πρώτη σε πλακόστρωτο. Ο μαέστρος παρουσιάζει ένα μοναστηριακό κομμάτι αλλά η προσοχή αποσπάται στον τοίχο ενός μικρού καφέ πάνω στο κάδρο μιας αγουροξυπνημένης καλημέρας. Μια ροδίτικη αψίδα απ΄την πόλη των Ιπποτών στρίβει δεξιά σ’ έναν ναό με ελλειπτικά καμπαναριά, σύμβολο της ανθρώπινης αδυναμίας …Κενό μέχρι την επόμενη στάση …
Ο Pelayo ατενίζει την εξέλιξη της πόλης που ονειρεύτηκε να εκχριστιανίσει. Από τη μια οι ψαράδες της χερσονήσου κι από την άλλη οι τουρίστες που φωτογραφίζονται ανάμεσα σε τεράστια κόκκινα πλαστικά γράμματα. Στα πόδια του ένας μούρο, που επέστρεψε ως μετανάστης , πίνει σίδρα και τον χλευάζει…για μια πατρίδα και για μια αξιοπρέπεια που του στέρησαν οι εκάστοτε κοσμοκρατορίες. Ο Pelayo θύτης και θύμα της ιστορίας μοιράζεται την τελευταία γουλιά…
Μαζί του μεθά κι ο Χρόνος. Ένας αναγεννησιακός δάσκαλος μιλά στην πλατεία για μια παιδεία ακερμάτιστη και μια γνώση ταπεινή μπροστά στο μυστήριο του κόσμου και της ζωής . Μοιάζει γραφικός στα μάτια των νέων που πίνουν καφέ και μοιράζονται μαζί μας κάτι σάντουιτς. Όλες οι ηλικίες παίρνουν μέρος στη συζήτηση για τους reconquistas του παρελθόντος… και του μέλλοντος…Αόρατες συνδέσεις με τους Pelayos του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος… Αναχώρηση
Κι άφιξη… εκεί…στα ναυπηγεία της Σύρου. 1η απώλεια χώρου…Ο αέρας φουσκώνει ένα λευκό πουκάμισο που αναζητά έναν καφέ με τον Τσίλλερ. Τον βρίσκει γονατιστό κάτω απ΄την άμμο που ξεφορτώνουν δυο μπετονιέρες στην πλατεία για χάρη του βραδινού beach volley γυναικών…δυο δάκρυα στάζουν απ΄τα μάτια του…πόσο άδειασε αυτή η χώρα; Ευτυχώς στο Απόλλων η πόρτα έχει ανοίξει για όσους περίεργους θα ‘θελαν να δουν μια πρόβα όπερας απ΄το επόμενο φεστιβαλ. Μπαίνουμε σιωπηλοί και βγαίνουμε στα θεωρεία. Κάτω στη σκηνή δε φορούν κοστούμια. Το βλέμμα στριφογυρίζει απ’ την ομορφιά του χώρου και της στιγμής. Το δέρμα αλλάζει υφή…βελούδο, κόκκινο βελούδο…αίσθηση ύπαρξης ως κάθισμα θεωρείου. Υπόσταση διάφανη και πλήρης σαν νερό. Φασαρία … Ο σκηνοθέτης κάνει παρατήρηση και ζητά απ΄τους επισκέπτες να εκκενώσουν την αίθουσα. Τα καθίσματα ξεβιδώνονται και βγαίνουν στις σκάλες… Παρηγοριά μια έκθεση με αφίσες και προσωπικά αντικείμενα μύθων που έφερε η τροχιά κατά κει. Αστείο; Μια αφίσα παράστασης με το όνομα El Greco, δεν είναι στα απωλεσθέντα. … Ακούω το ραβδί του μαέστρου να χτυπά επίμονα… Εδώ είναι η πρόβα… Ευτυχώς οι μνήμες σε διαπερνούν στιγμιαία ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε…
Το βλέμμα φέρνει πάλι ένα γύρο στην ομορφιά αυτού του θεάτρου …Πλατεία.. Τα θεωρεία πολύχρωμα γεμάτα λουλούδια. Παίζουμε μουσική υπόκρουση από comedia del arte ή operetta?
Βγαίνουμε από τη σκηνή για διάλλειμα . Απ έξω αγορές, ευτυχώς όχι από κείνες που τρομάζουν. Ανοικτές και κλειστές. Αιγυπτιακά παζάρια και συνοικιακές λαϊκές κι οι κινέζοι εκεί … ένας κόσμος φυσαρμόνικα …μια μεγαλώνει μια μικραίνει… Μια ελαφριά ζαλάδα…Όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα παίζουν μαζί…στο ένα η σύνδεση με τα προηγούμενα…τα φάλτσα επιστρέφουν στη ορχήστρα…. Στο άλλο, εκδρομή στο βουνό… ένα γαϊδουράκι κατηφορίζει κάτι πλακόστρωτα μονοπάτια …στο τρίτο στο νησί, η ιστορία δύο ψαράδων , ενός άνδρα και μιας γυναίκας και πίσω τους όλη η πλήξη μιας τοπικής κοινωνίας που πλάθει ιστορίες …ένας γάτος περνά μπροστά από την ψαρού, τον φωνάζει Λέον και τον ταΐζει… Κουβέντα με την κοπέλα στο παγκάκι…διηγείται την ιστορία της και την ιστορία της πόλης…πως ήταν , πως είναι σήμερα, ποιοι τη διοικήσαν …βιβλίο ολόκληρο… όχι όμως σκληρόδετο σαν τόμος του Τολστόι ή του Φλομπέρ …κάτι σαν την «κομψότητα του σκαντζόχοιρου»… Βουτιά στο μελανοδοχείο με το αίμα, σαν φτερό που θα γράψει σε τοίχο αλλά δεν προλαβαίνει… ο Ερμής περνά και ζητά τον οβολό του…2η απώλεια χώρου; Χρόνου; Παίζουμε Celtas Cortos? Προσπάθεια για ανάκληση παρτιτούρας από μνήμη. ..Στο δάσος ένας Δρυίδης γυρνά μια τεράστια κουτάλα στο καζάνι της σίδρας. Μια αρχιμήδεια σπείρα ρουφά γράμματα, λέξεις, σύμβολα, μυαλά και pixels…Ο Εrectus χαράζει…στον τοίχο του Ευπαλίνου το ΠΑΡΑΔΕΓΜΑ και ο Δρυίδης… το μυστήριο της ζωής στο δέντρο. Ακούγονται πάλι γκάιντες… Η ορχήστρα χειροκροτεί και ο μαέστρος κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά …μάλλον κατά την απώλεια συνείδησης τελικά παίχτηκε σόλο η παρτιτούρα της μνήμης… Όλα είναι στη θέση τους και η πρόβα συνεχίζεται…
Άφιξη πάνω σε μια κάτοψη οικοτροφείου με τη μορφή του κινέζικου συμβόλου. Η αέναη πάλη της τέχνης και της τεχνολογίας. Στο μαύρο μάτι της λευκής αυλής των θαυμάτων η ανθρώπινη ματαιοδοξία για την υπέρβαση του χρόνου, στη μαύρη αυλή του Φράνκο, το άσπρο μάτι ενός προαναγγελθέντος θανάτου να δηλώνει « θα κερδίσετε αλλά δεν θα πείσετε». Ένας πόλεμος που ακόμα δεν έχει τελειώσει στο λευκό και το μαύρο αυτού του χάρτη.
Όπως δεν θα τελειώσει αυτός ο χορός, ψιθυρίζει ένας Joaquin.Πτήση γεωγραφίας. Ελληνική, Ευρωπαϊκή, Παγκόσμια. Οροσειρές. Η ορχήστρα χάνεται… σε μια τρίλια από ταινία του Αγγελόπουλου που κόβεται με το μαχαίρι, ξεπηδούν τα Θαυμαστά πλάσματα του Νότου που περιμένουν τον τυφώνα και τα μαμούθ βγαίνουν από τον πάγο… Είναι σίγουρο ότι η υπόλοιπη ορχήστρα παίζει κάτι άλλο…Αναζήτηση εικόνας απ’ το Hubble. Ύπαρξη νερού αγνώστου ποσότητας και βάθους. Στην επιστροφή μια φευγαλέα εικόνα ζωής σε τούτο τον πλανήτη…Επιστροφή στη Γη…
Μια σειρά κεριά στο δεξιά του Ευπαλινείου για να μη χάνεις τον προσανατολισμό σου. Απόλυτη, εσωτερική ηρεμία. Στο βάθος της ανοικτής σπηλιάς, ένας θεός κοιτάζει τον καταρράκτη που ρέει κάτω απ΄το μπαλκόνι του και βγάζει φωτογραφίες του σταυρού που υπερίπταται. Του ενός, τον άλλο δεν τον βλέπει , είναι κρεμασμένος κάτω από ένα γεφύρι…
Μια ιπτάμενη Παναγιά Γοργόνα ενηλικιώνεται στο Κέλτικο Αλλόκοσμο και διασχίζει της πύλες της μεταβλητότητας στο χρόνο του βάσκικου Ονείρου…Μοιάζει γερασμένη και κουρασμένη σαν σκιάχτρο που τρομάζει τα παιδιά …Μέλανας Δρυμός…τρεις στροφές δρόμος και τα σκαριφήματα δυο φαλαινοθηρικών κιτρινίζουν στον ορίζοντα…
Το υλικό στοιχείο σε φάση αποσύνθεσης…Αναζήτηση τροφής παρά την εξάντληση που χορεύει στον παραισθησιογόνο καπνό του τσιγάρου. Ομαδικοί αυτοσχεδιασμοί και σόλα μπερδεύονται σε επιλογές ήχων και γεύσεων. Ένα Stradivarius έχει γενέθλια και πάλι το αλκοόλ ρέει άφθονο στην ορχήστρα. Καταστάσεις ευθυμίας ακόμα και στις αποσκευές των οργάνων. Μουσική ελληνική, της παρέας, της ζεστασιάς, του χαμόγελου, της επικοινωνίας…
Κεφ 7ο : Μπλε του ωκεανού
Μέρα κονσέρτου. Κανείς δεν το ξέρει εκτός απ’ το μαέστρο. Τα όργανα έχουν αφουγκραστεί κάτι για δοκιμασία και μουσική αλλά όχι το συνδυασμό των λέξεων . Η μέρα ξεκινά περίεργα. Η ορχήστρα υποτονική εν αγνοία του γεγονότος κι ο μαέστρος αγχώνεται και κερνά δυο ποτά. Πρώτο σφηνάκι: Νέγκρα σόμπρα… Δυο μεζούρες ροζαλία και δυο κεράσια φως. Η ομάδα ψιλοξυπνάει… Δεύτερο σφηνάκι σε δύο δόσεις : ένα μακεδονίτικο τσίπουρο απ’ το μπουκάλι με τη μαντήλα και μια ρακί. Απ’ το παράθυρο η νορβηγική άνοιξη τραγουδά για το πολύ και το λίγο αυτού του κόσμου. Η ορχήστρα συνέρχεται σαν να΄φαγε δυο χαστούκια …είναι όμως έτοιμη για το κονσέρτο…Ακουσματικοί, υπό δοκιμή Πυθαγόρειοι ψηλαφούν τη ψυχή του Πυθαγόρα πίσω απ’ την κουρτίνα … Κάθοδος…
Στη σπηλιά του Πλάτωνα, οι σκιές παίζουν στους τοίχους αναζητώντας την αλήθεια. Ποιος κόσμος προβάλλεται σε ποιον; Ο μέσα ή ο έξω; Μια πεταλούδα ονειρεύεται ότι γίνεται άνθρωπος ή ένας άνθρωπος ονειρεύεται ότι γίνεται πεταλούδα;
Απ’ τον κρατήρα του ηφαιστείου ξαναπαίζουν οι Κέλτες. Ο Εμπεδοκλής κοιτάζει μια το άπειρο και μια τα αδιαίρετα συστατικά της ανθρώπινης ψυχής: Νερό, Χώμα, Αέρας και Φωτιά (ενέργεια ζωής). Η αυλαία ανοίγει…Το κονσέρτο έχει πια θεατές…Στιγμές κι ανάσες, φτυσμένα κουκούτσια μνήμης, άνθρωποι που αλυσοδένονται στην ανάλγητη θέα των άστρων…και τα τέσσερα στοιχεία ενώνονται σαν αλάτι, νερό και ψυχή που ανασαίνει μες το δάκρυ. Ζωή που μοιράζεται με ή χωρίς περιτυλίγματα. Στο διάλλειμα του κονσέρτου η Κική τρώει με την ομήγυρη παγωτό χωνάκι κι ο χειμώνας έχει φύγει παίρνοντας μαζί του όλα τα όπλα που χρειάζεται κάποιος για να τον αντιμετωπίσει… Ο μαέστρος φαίνεται συγκινημένος από το ύψος και το βάθος των περιστάσεων… Συνεχίζουμε… παίζουμε Preisner, τριλογία… Ένας φάρος τρυπά κατάστηθα τον ουρανό… Μνήμη από σχολικό τετράδιο της μαθήτριας:…Θέε μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε;…
Χρωματιστοί φανοστάτες διαφωνούσας αισθητικής συνομιλούν με τη γενέτειρα μιας δικτατορίας. Ο Ηρακλής ακόμα παλεύει στο ακρωτήρι του θανάτου, αντικρίζοντας το ταξίδι στην Ιρλανδία. Η ορχήστρα κάνει πρόβα χαιρετισμού και στα σκηνικά εμφανίζεται ένα τεράστιο κοχύλι για να κλείσει μέσα του τη μνήμη του νερού…
Η ορχήστρα πεινάει και το στίγμα της πόλης προσγειώνεται στα πιάτα. Ιστορίες ανθρώπων σαν ζεστό κρασί, αρνούνται να καταχωνιαστούν στο ντουλάπι της λήθης, ακόμη και της εφηβικής…
Στο πλακόστρωτο της Μονεμβασιάς μπαίνει η άνοιξη μαζί με το Ρίτσο. Περπάτα, της λέει… Το άρωμα του αλκοόλ ρέει μες το τραγούδι. Προσπάθεια για κλασματική απόσταξη αλλά οι γνώσεις ελλιπείς. Δρόμοι της Ανατολής…Βιβλιοθήκες, αρωματοπωλεία και μπαχαράδικα… σε μια εποχή πλημμυρισμένη από άοσμα καλώδια στη γκιλοτίνα των αισθήσεων. Ανάγνωση χωρίς πάπυρο, γεύση χωρίς εποχή, όραση χωρίς την υφή του καμβά, όσφρηση από νικοτίνη …Φαντασιακή ανάλυση στο εργαστήριο του Ζίσκιντ…Δεύτερος γύρος κι ο κόσμος μαζεύεται στη Σχολή. Ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη, δύο φιλαράκια στο διπλανό βαρέλι κι ο Ευκλείδης θεός γεωμέτρης σχεδιάζει κύκλους … ανθρώπων γύρω από τους ισημερινούς των τραπεζιών…στην αρχή διακριτούς… σταδιακά τεμνόμενους σαν σύγκρουση γαλαξιών που καταπίνει ο ένας τον άλλον και γίνονται ένας….κι η παρέα μεγαλώνει σαν σύμπαν που διαστέλλεται και γίνεται ένας κύκλος που χωρά όλους τους μικρότερους…βαρέλια, φεγγάρια και πλανήτες…τα σύνορα του κόσμου αλλάζουν …
Στην επιστροφή πάνω από τη γέφυρα του Βοσπόρου, αναζήτηση για ταξί χαζεύοντας τα φωτάκια της Ασιατικής πλευράς…
Κεφ 8ο: Βυσσινί
Προσυμφωνημένα σόλα κι «ευτυχείς» συγκυρίες στο δρόμο της Ιεράς Εξέτασης. Μεσαιωνική μουσική και στολές, αχρείαστες οντισιόν. Η Ιστορία δεν μαθαίνεται, βιώνεται… Ένα τσιγάρο δρόμος κι η ζωή κι η τέχνη, κι η τέχνη της ζωής κι η ζωή της τέχνης… Σ΄έναν καπνό και τ΄ όνειρο που γκρεμίζεται στο λόγο…Μια Παναγιά αχιβάδα βάζει τα γιορτινά της…
Η ουσία του τυχαίου ή το τυχαίο της ουσίας; Αν ο Θεός δεν παίζει ζάρια, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ένα Λούνα Πάρκ, ένα τεράστιο Λουνα Πάρκ χωρίς κανένα νόημα, αν βρεθείς σε λάθος ώρα… ίσως για να πιεις καφέ συζητώντας για διαλέξεις παγκόσμιας ιστορίας και να κρατήσεις σημειώσεις για να μαθαίνεις απ΄τη μνήμη…ίσως για ν΄ανεβείς σ’ ένα καράβι και να χαζέψεις από μέσα τα ψάρια να κολυμπούν γύρω απ’ τις αλυσίδες των οστράκων… ίσως για να ζηλέψεις την υποτιθέμενη φοιτητική ελευθερία των γλάρων που ακολουθούν τους ταξιδευτές για μια μπουκιά…ίσως για να μπορείς να ανακαλέσεις τη χαρά του ονείρου και να παρηγορηθείς πριν κλείσεις τα μάτια…ίσως για να συλλάβεις τη δύναμη του απείρου μέσα στο απειροελάχιστο της στιγμής …ίσως για να συνειδητοποιήσεις τη χίμαιρα του θεϊκού σχεδίου μέσα στην απλότητα της φύσης… ίσως γιατί οι νάρκισσοι που κανείς δεν θα ψάξει, ερωτευμένοι με τον καθρέφτη του Φερνάντο τρέμουν την κλεψύδρα του αρχαγγέλου στο ράισμα της γωνίας…ίσως γιατί η ευτυχία είναι απλά μια σύνθετη λέξη από την ομορφιά και την τύχη , που υπάρχει μόνο αν οι αισθήσεις είναι ανοικτές για να συλλάβουν και τις δύο έννοιες…Κόντρα ψυχανάλυση, όπως λέμε κόντρα ρόλος…ένας νους αληταριό…
Το αλκοόλ χορεύει ξανά …Να χορτάσει το άυπνο υλικό πνεύμα του ονείρου…Να δυναμώσει η μουσική της διαίσθησης…Ν΄ακούσει το λόγο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας …Η ορχήστρα παίζει λάτιν και το κέφι απογειώνεται …Σε λίγο πιάνουμε λιμάνι κι έχουμε πολύ περπάτημα…
Το σακίδιο ασήκωτο σαν να μην ελαφραίνει ποτέ…αδειάζει και ξαναγεμίζει…και τι περίεργο μερικές φορές σαν αδειάσει βαραίνει και σαν γεμίζει ελαφρύ σαν πούπουλο…αέναες διαδικασίες βάδισης από την ώρα που κάνεις τα πρώτα σου βήματα…σαν να χαράζεις παράθυρα στην πυραμίδα του Χέοπα…τι να σου κάνουν κι οι τυμβωρύχοι;…Η ορχήστρα παίζει το Ave Maria και στον ενικό και στον πληθυντικό…
Ευτυχώς στο δρόμο μια έκθεση φωτογραφίας με ήχο και δροσιά… Συνωμοτικά χαμόγελα μ’ένα μαύρο άγαλμα… Στην πλατεία της συναυλίας όλα τα όργανα απορυθμισμένα…Κάνει ζέστη…Η ουρά για το προσκύνημα του Αγίου μεγάλη …κι η διαδρομή των κανονικών προσκυνητών επίσης… μην κοιτάς που η ορχήστρα τυγχάνει ευνοϊκής μεταχείρισης και φαίνεται να υποτιμά τον προορισμό… Τρεις προσκυνητές ξαναγυρνούν…Μεγάλο το φορτίο του μυαλού και καπνός απ΄το λιβάνι της λύτρωσης δεν υπάρχει για όλους ή τουλάχιστον δεν γίνεται αντιληπτός… Εξάντληση πλήρης και υπερφίαλη… Αναμνηστικά τυπικά…το μονοπάτι εγγραφή με εγγενείς ιδιότητες προσωπικού χαρακτήρα που καταστρέφονται στην έκθεση του αέρα…
Μετά και την αλλαγή του οδικού χάρτη της πόλης…ο Μορφέας δείχνει κατανόηση και οίκτο …για λίγο ή για πολύ, κανείς δεν ξέρει… Χτυπάει το τρίτο κουδούνι και δεν κάποιοι δεν είναι ακόμη στη σκηνή…Απροσδιοριστία ληθάργου…Η αρμύρα που στάζει απ΄το πρωί έχει ποτίσει τους τοίχους …Στο σάουντρακ οι γλάροι . Αίσθηση σχεδόν γνωστή…Πάνω λαμπυρίζει το νερό, κάτω χαράδρες, απαραίτητο οξυγόνο επιβίωσης από μπουκάλες… Βύθιση στο πετσί του ρόλου…Patrick Musimu… επανάληψη στο ρόλο «…τίποτα δεν είναι απόλυτο …επαναπροσδιόρισε τη σκέψη σου… επαναπροσδιόρισε τον εαυτό σου …εμπόδια υπάρχουν μόνο στο μυαλό…μη δέχεσαι κανέναν περιορισμό..» Οι Νηριήδες γύρω χορεύουν και τραγουδούν σαν Σειρήνες…
Επιστροφή…
Κεφ 9ο : Μαύρο
Νηφάλια αλλαγή συνόρων στο διαφανές… Ο μαέστρος βάφει τα φωνήεντα με θλίψη για να ποτίσει το επόμενο κομμάτι Πρόβες για fados, ατομικές, σκληρές, τρυφερές και θλιμμένες. Δύσκολη ώρα. Τα παραμύθια δείχνουν τα δόντια τους στο χρόνο που συνδέει παζλ με κάτι χαμένα azulejos. Πλατείες κι εκκλησίες εκταμιεύουν έναν πόνο για το ταξίδι που τελειώνει, το όνειρο που σβήνει, την απόλυτη κατανόηση του φωτός ως κύμα στο βάθος μιας μαύρης τρύπας ενός κόσμου που χορεύει πάλι αργά …σαν βαρύ νυχτερινό ζεϊμπέκικο …
Στάση για ανάσα . Δεν ήταν ποτέ ξύλινη η σκάλα για τον ουρανό αλλά τι σημασία έχει όταν χορταίνει η όσφρηση χαρτί και η όραση εικόνες; Πίσω απ’ το παράθυρο, ο Βάσκες, τ’ αφεντικό παρατηρεί το τρενάκι του καθρέφτη κι η ψυχή βαρκούλα στον Ντούρο που χάνεται στο άπειρο. Ευτυχώς ανεβαίνοντας τις σκάλες, μια νοικιασμένη αίθουσα δεξιώσεων δείχνει το γυάλινο ταβάνι της που κοιτά τον ουρανό. Σε μια αυλή ένα βινύλιο μιλάει για τα πιο όμορφα παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα… Η ορχήστρα ταξιδεύει μαζί με τον Καβάφη, δικαιωμένη πια απ’ τη θέα της Ιθάκης και κάνει τάμα στον Αι- Φραγκίσκο…
Πιάσε ένα Πόρτο! Κάντα δυο. Απ’ τα’ ακριβό βαρέλι .Ο Ζορό κερνάει την ορχήστρα. Η υγρασία του σκοταδιού στεγνώνει απ’ τα ζεστά βλέμματα των συνοδοιπόρων .Για όλους η παράσταση τελειώνει και σιγά σιγά κάθε όργανο εξοικειώνεται με την απώλεια. Γνωστοί άγνωστοι κατεβάζουν τις μπαντάνες και προσφέρουν τροφή στα οδοφράγματα…Diminuento λέει ο μαέστρος και παύση …μισής ώρας.
Στην αρχή η μέθεξη απούσα. Χάνεται στους θορυβώδεις λαβυρίνθους του φωτός. Αντ’ αυτού περίληψη της πτήσης και απολογισμός στη γιγαντοοθόνη. Όμως τελικά ακόμα και το τζαζ μπιστρό της Βιτόρια δεν έμεινε απραγματοποίητο. O ψίθυρος μια θλιμμένης απ’ την αδιαφορία μαύρης παρουσίας έκλεισε τα φώτα κι η ορχήστρα ξαναπρόβαρε το κονσέρτο για μια τελευταία φορά, αυτή τη φορά με όργανα λιγότερο μεγαλόπρεπα, πιο απλά κι ανθρώπινα, σαν αναμνήσεις παλιών συμφοιτητών που θυμούνται ένα μπαράκι στην Καλλιδρομίου που το λέγαν Lelo και ποτέ δεν μας χωρούσε όλους, σαν βραδινές περιπλανήσεις φιλοσοφίας στην Ακαδημίας, σαν μαζώξεις σε φαρδιούς καναπέδες συγκίνησης και οικειότητας. Φιλίες που δεν ξεχνιούνται ακόμα κι αν τα μάτια αλλάξουν τρόπο να κοιτάνε. Άντε τώρα να βάλεις τα όργανα ξανά στο περιτύλιγμά τους…
Κεφ 10: Πόρτο ( κεχριμπαρένιο κόκκινο )
Τόσο ψηλά στη Μαγεία δεν έχεις ξανανέβει μάλλον. Το παρελθόν μοσχοβολά καφέ και νοσταλγία. Ένα παλιό ανέκδοτο λέει ότι βρίσκεις τα πράγματα πάντα στο τελευταίο μέρος που ψάχνεις…συλλογές, ψώνια, όνειρα, φίλους ελπίδες…έχει τόσο ωραίο βλέμμα αυτή η Λεωφόρος. Στο δρόμο τα χρώματα της ίριδας γεμίζουν τα μάτια σαπουνόφουσκες κι η ορχήστρα παίζει και χορεύει ένα βάλς…Μια φραντσεζίνια που δεν δοκιμάσαμε μας φέρνει βόλτα στα σοκάκια του λιμανιού κι ο Ντούρο μας αποχαιρετά σιωπηλός απ’ το βάθος. Ο μαέστρος μοιράζει διέσεις παύσεις και υφέσεις στην παρτιτούρα του φινάλε. Κάτι σιωπηλές συζητήσεις και κάτι ηχηρές σιωπές γνέφουν κασκόλ. Στην Κάλυμνο χορεύουν το χορό του σφουγγαρά . Προετοιμασία για αλλαγή διάστασης Μια άλλη ορχήστρα καταφθάνει στο αεροδρόμιο, κάνει πρόβα και μας αποχαιρετά για να μας υπενθυμίσει την έννοια του χωροχρόνου. Τώρα πια τα περιτυλίγματα έχουν κάτι να μας πουν…
υ.γ. τελικά ούτε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, ούτε σύννεφα με παντελόνια είμαστε …μόνο κάτι αέριοι κρύσταλλοι μνήμης που δίνουν την αίσθηση ότι σχηματίζουν το συμπαγές δακτυλίδι του Κρόνου…
No comments:
Post a Comment