ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Παρακολουθώ από μακριά, με θλίψη την ασταμάτητη  παρακμή της κοινωνίας που με μεγάλωσε.
Τώρα σκότωσαν ένα παιδί πολλοί και διάφοροι και με πολλούς τρόπους και μέχρι μπλογκ που δημοσίευσε: “κακό ψόφο πουστράκι” υπήρξε.

Πριν 5 χρόνια ακριβώς πήγαμε οικογενειακώς, η Αλάιτζ η Άλμπα και γω σε γάμο δυο φίλων:
της Έμμας και της Πιλάρ.
Γυναίκες κι οι δυο.
Δύο γυναίκες που αγαπήθηκαν και θέλησαν να μοιραστούν με κάποιους φίλους τη χαρά της απόφασης να ενώσουν επίσημα τις ζωές τους και Νομικά.
Στη Μαγιόρκα.
Φάγαμε, χορέψαμε χαρήκαμε...

Η Άλμπα τότε κόντευε να κλείσει τα πέντε και τώρα, πέντε χρόνια μετά,
ακόμα να της βγει το πρόβλημα, κάποιο έστω πρόβλημα που παραβρέθηκε σ' "ανώμαλη", χαρά δύο ανθρώπων. Γιατί στο κάτω-κάτω σε χαρά παραβρέθηκε.
Κανένα ψυχολογικό τραύμα, καμιά "ανωμαλία" στη συμπεριφορά της, στον ύπνο στο ξύπνιο, υπερικινητικότητα, δυσκολία συγκέντρωσης, τίποτα δεν μας εμφάνισε για την ώρα που την πήγαμε μικρό παιδί σε τέτοιο πράμα.
Πέντε χρόνια μετά βλέπει την Έμμα και την Πιλάρ να αγαπιούνται και της φαίνεται το πιο φυσιολογικό πράμα του κόσμου.

(“Εγώ δε σπούδασα να είμαι λεσβία. Ούτε μου έμαθε κανένας να είμαι έτσι. Εγώ γεννήθηκα έτσι. Απ' τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια σ' αυτόν τον κόσμο. Εγώ ποτέ δεν “κοιμήθηκα” μ' έναν άντρα. Κοίτα τι αγνότητα! Δεν έχω τίποτα να ντρέπομαι... Οι θεοί μου μ' έκαναν έτσι...”)

Θα βρουν
αν βρουν και όποτε
όποια αλήθεια για το θάνατο του παιδιού απ' την Κρήτη.
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι δεν ήταν άτυχος.
Δεν ήταν θέμα τύχης αυτό που του συνέβη, δεν πετάχτηκε κανένα φορτηγό μπροστά του με σπασμένα φρένα.
Κυριολεκτικά αηδία μου προκαλεί αυτό που διαβάζω και ακούω σχεδόν σε όλα τα "μεγάλα" σάιντ και τα κανάλια, αυτό το "άτυχος νέος". "Ο άτυχος, ευαίσθητος, ιδιαίτερος νέος".
Σε λίγο θα τον λένε -με την καλή πάντα έννοια- "ο άτυχος γκέυ".

Κανένα θύμα εγκληματικής ενέργειας δεν είναι άτυχο.
Η “ατυχία” αφαιρεί την ευθύνη απ' όσους διαπράττουν το έγκλημα.

Δεν γνωρίζω ποιος το διέπραξε, ποιος σκότωσε και αυτό το παιδί αλλά νομίζω υπήρχε κάποιος που μπορούσε να το σώσει.

Η οικογένειά του.
Μόνον εκείνη μπορούσε να το ασφαλίσει.
Ασφαλίζει η αγάπη.
Πανεύκολα μου φαίνεται μπορούσε να σωθεί και το συγκεκριμένο παιδί,
αν όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνε άκουγε στο σπίτι του:

Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ ΒΑΓΓΕΛΗ, 
Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ...

Όποιος θωρακιστεί με τέτοια αγάπη, μαύρους, τόπι στο ξύλο τους κάνει όλους,
τραμπούκους και δήμιους και ψευτόμαγκες.

Δυναμώνει η αγάπη, Ασφαλίζει,
σώζει ζωές αυτό το Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ...

Το αν αν η οικογένειά του τού το είπε αυτό το "σ' αγαπάμε όπως και να 'σαι"
κι όμως δε στάθηκε αρκετό
δεν το γνωρίζω,
εκείνοι μόνον ξέρουν,
και αν του το είπαν φαντάζομαι μες στον πόνο τους θα έχουν τουλάχιστον τη συνείδησή τους ήσυχη.
Εκείνοι ξέρουν.

Σ' αυτή την περίπτωση το μόνο που μένει είναι Δικαιοσύνη τώρα.
Με κάποιο τρόπο να μπουν τα πράματα στη θέση τη σωστή,
τη Δίκαιη
κι ό,τι αξίζει ο καθένας αυτό να πάρει.

Δικαιοσύνη των ανθρώπων ή απ' την Άλλη,
αν υπάρχει.
Και αν υπάρχει και Ξεκούραση, αυτό μόνο μπορεί να ξεκουράζει κάπως κάθε Θύμα,
η Δικαιοσύνη.

Όσο σκέφτομαι ότι αυτό το παιδί απλώς με αγάπη μπορεί να μην έμενε απλώς φωτογραφία εικοσάχρονου,
ότι μπορεί να μεγάλωνε,
να έβγαινε λίγο πιο πέρα στη ζωή, σε άλλη γειτονιά ιδεών από κείνες του χωριού του,
ότι με την αγκαλιά του μπορεί να έκανε κάποιον άνθρωπο ευτυχισμένο,
μπορεί να γερνούσε γέρνοντας σε κάποιον ώμο,
όσο σκέφτομαι ότι μόνο με αγάπη μπορεί να έκανε έναν ολόκληρο Κύκλο Ζωής και στο δρόμο να έφτιαχνε ωραία πράματα,
μπορεί να έγραφε και να μοιράζονταν με μας τους άλλους μελωδίες σαν του Χατζιδάκι...

Καλές Ερινύες σε όσους τις αξίζουν και πολύ θα ήθελα να ευχηθώ να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει αλλά θα το πατούν οι δολοφόνοι σου, βάρος ασήκωτο αυτό να τους νιώθεις από πάνω ακόμα...
Υπομονή μέχρι να μπουν στη φυλακή τουλάχιστον ή μέχρι να πεθάνουν από τύψεις.

                         El Greco