22 Jul 2016

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Ακριβώς πριν 4 χρόνια τέτοια μέρα, μας βρήκε το ξημέρωμα στο Νοσοκομείο της Λάρισας. Κουβέντα με το Γιώργο όλη νύχτα.

Ανεβήκαμε πάνω στο δωμάτιο, ρίξαμε μια ματιά, οι πνεύμονες της Ντίνας δεν είχαν πλημμυρίσει αυτή τη φορά το πάτωμα του δωματίου, με τους κουβάδες κάθε τόσο, μάζευαν οι νοσοκόμες, δουλειά του καρκίνου.

Πλησιάσαμε,


- “η αδερφή μου κοιμήθηκε”, λέει ο Γιώργος, “πάλι καλά, να ηρεμήσει λίγο. Πάμε και μεις, θα μείνει η μάνα μου κι ερχόμαστε το μεσημέρι.

- “Πάμε να κοιμηθούμε 3-4 ώρες κι ερχόμαστε το μεσημέρι” είπα και γω.


Τώρα που το σκέφτομαι, 4 χρόνια ακριβώς μετά, βγαίνοντας, απ' το δωμάτιο μπορεί και ν' άνοιξε κρυφά το ένα μάτι η Ντίνα και να είπε μέσα της...

“Άιντε επιτέλους ξεπαρεού από δω και δε μπορώ τους αποχαιρετισμούς και τα δράματα”

Φύγαμε.

Κάνα δυο ώρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο. “Έλα, η Ντίνα, τελείωσε”

Ντινάκι, σήμερα η μέρα σου με βρήκε στη Γαλικία. Πάλι όμορφος τόπος, στις Ρίας Μπάχας...
Και ήταν μια στιγμή πολύ ωραία γι' αυτό στη γράφω...

Πήραμε το καραβάκι αυτό με τα μύδια και τους γλάρους, φάγαμε πρώτα εμείς και μετά αρχίσαμε και υψώναμε το ανοιχτό μύδι στον αέρα... Και γέμισε γλάρους ο ουρανός... Βουτούσαν κι έτρωγαν απ' το χέρι μας.

Κι άρχισα εγώ -με ξέρεις – κι έβαζα με το μυαλό μου διάφορα... Έβαλα και στο μάτι έναν γλάρο που πετούσε πιο πέρα σαν ακατάδεχτος και χορτάτος. Λέω εσύ θα ρθεις σε μένα...


Ούτε να το σκεφτώ δεν πρόλαβα Ντινάκι... Όπως εσύ που δε μου χαλούσες κανένα χατήρι... Με είδε που περίμενα με το χέρι σηκωμένο κι έμενε στ' αζήτητα το λίγο που είχα να προσφέρω... Πήρε φόρα... με σημάδεψε κι ήρθε... και ξαναήρθε... και ξαναήρθε...

Μήπως ήσουν εσύ ρε Ντίνα;


Υ.Γ: Καλά, μη μου πολυδίνεις σημασία. Άσε με όμως να σου γράφω που και που γιατί έτσι καταγράφω τη συνέχειά μας. Έστω αυτή, μη ζητάμε πολυτέλειες στην κατάσταση που είμαστε τώρα και συ και γω.    Ετούτο το γράμμα το λαβες;;;;
                                           

18 Jul 2016

ΔΩΡΟ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΛΜΠΑ: MELODRAKMA UNIVERSAL S.L - ΓΕΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Άλμπα μου,



γίνεσαι 11 σήμερα και πρέπει να είναι τα 8α γενέθλιά σου που δεν είμαι δίπλα σου.

Εσύ στο αγαπημένο σου χωριό, στο δικό μου δηλαδή, στην εξωτική Χάλκη Λαρίσης,
η ama δουλειά στη Μαδρίτη
και 'γω δουλειά, τί άλλο εγώ,
δουλεύοντας με βρίσκει πάλι η Μέρα σου, στη Βαρκελώνη φέτος.

Δε φταις βέβαια εσύ,
η  ama και γω, τότε, στην Κούβα στο γαμήλιο ταξίδι φθινόπωρο είπαμε θέλουμε μια Άλμπα...

Και το καλοκαίρι, ακριβώς 9 μήνες μετά μας έκανες τη μεγάλη χάρη!


Και σιγά να μη γεννιόταν ο μισός σου, ο βάσκικος εαυτός σου σιγά να μη διάλεγε άλλη μέρα...

18 Ιουλίου διάλεξες ...

Μέρα ιστορική Άλμπα μου,
την ίδια μέρα, χρόνια πριν γεννηθείς εσύ έγιναν πράματα και θάματα,
πράματα τρομερά,
ο Φράνκο
το πραξικόπημα, όχι σαν το πραξικόπημα που ακούς αυτές τις μέρες στις ειδήσεις,
όχι σαν της Τουρκίας,
άλλο,
που έφερε πόλεμο εμφύλιο στην Ισπανία,
σαν και σήμερα Άλμπα ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος,
Jaleo Jaleo,
μακάρι να μην ξεκινήσει και στην Τουρκία αλλά...
είναι δύσκολα χρόνια όμως,
έτσι όπως παν τα πράματα κι εκεί, αφού φτάσαμε να βλέπουμε "υπερασπιστές της Δημοκρατίας" να βασανίζουν και ν' αποκεφαλίζουν θα...

Καλά,
σταματάω,
δε θα σου χαλάσω το πάρτι με τα δικά μου,
έμαθα κάνεις μεγάλο πάρτι,
έμαθα εξελίσσεσαι σε χειρότερη κι από μένα, 30 παιδιά καλεσμένα, όποιον έβρισκες στο δρόμο τον καλούσες έμαθα...

Αλήθεια πώς είστε Άλμπα μου εκεί, κάνει ζέστη;
Η γιαγιά αντέχει;
Σας αντέχει;
Ο παππούς;
Η Αγγελική;
Η Θάλεια;

Είστε και τρεις...

και τί τρεις!


Σήμερα πάρτι αλλά αύριο να πάρεις την Αγγελική και τη Θάλεια και να πάτε για λίγο στην καφετέρια, να μπείτε μια στιγμή στο ίντερνετ για να διαβάσετε το γράμμα μου το φετινό μαζί.

Σου έχω και δώρο φέτος όχι μόνο ευχές. Δωρο-Διαθήκη-Κληρονομιά!

Σου έχω νέα απ' το άλλο μου χωριό τη  Grecoland.

Δεν ξέρω τί κάνει η Χάλκη αλλά η Grecoland αποφάσισε να προσπαθήσει να “πετάξει”.


Θέλει να κάνει κι άλλα πράματα εκτός από τις ανοιχτές αυτές επιστολές που κρατάνε ενωμένους τους “κατοίκους” του διαδικτυακού μας χωριού,
θέλει ν' “αδελφοποιηθεί” μ' ένα σωρό σκόρπιες προθέσεις και όνειρα,
να μην έχει μόνο μια “πλατεία” και μια “εκκλησία”,
έχω νέα Άλμπα μου,

εγκρίθηκε η Άδεια και στη Grecoland θ' ανοίξει κι ένα "μαγαζί"!

Τί μαγαζί;;

Στα μέτρα μας, μικρό.

Τί θα κάνει;

Ταξίδια και θέατρο και... Πολλά χωράν σ' αυτά τα δυο. Θα σου πω σε άλλη στιγμή λεπτομέρειες...

Πώς θα λέγεται;;;

MELODRAKMA UNIVERSAL S.L !

Ναι,

MELODRAKMA UNIVERSAL

Η ama ήταν η νονά.

“...πρέπει να είναι κάτι που να είσαι συ, ακούγοντας το κάποιος να σκέφτεται... ε βέβαια, ο Γιάννης είναι αυτός, αυτοσαρκάζεται και συνδυλαζει, έτσι όπως είναι το μυαλό σου, θα την πούμε MELODRAKMA UNIVERSAL S.L... έχει και το Δράμα το Αρχαίο, το Θέατρο που είναι δικός σας των Ελλήνων εφεύρημα, έχει και το σύγχρονο ελληνικό δράμα, το οικονομικοκοινωνικό, κι αυτό όλο δικό σας...”  μου είπε η Αλάιτζ...

Σ' αρέσει Άλμπα τ' όνομα;;;

Το “MELO”, με το που τ' ακούς έχει λίγο Δράμα μέσα του αλλά αν προσέξεις καλά κυρίως έχει Μελωδία.

 Ξέρεις ότι στα ισπανικά αυτόν που αγαπάει τη μουσική τον λένε

melómano



και το DraKma με το Κάπα αντί για Χι

έχει Δράμα,

σαν τη Δραχμή αρχαίο το Δράμα μας Άλμπα,

Αρχαίο και Οικουμενικό,

UNIVERSAL,

Παγκόσμιας Ακουστικής η Αγωνία του Ανθρώπου για Δημιουργία, 
η Δίψα του για Καινούρια και Ωραία πράματα, 
ο Πόθος του να ζήσει λίγο παραπάνω μέσα απ' όσα Χτίζει είναι Αρχαία και Οικουμενική Άλμπα μου.

Από σήμερα Άλμπα, επισήμως, λειτουργεί στη Grecoland  η ΕΤΑΙΡΕΙΑ μας:

"MELODRAKMA UNIVERSAL S.L"

Ο τόνος στο τελευταίο Α... UniversÁl

Μου είπε η Αλάιτζ όσα μου 'πε, 
σκέφτηκα μετά τη συγκυρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,
την Ύβρι του Ευρώ,
το Δράμα της Δραχμής...

Sí mi amor,
μ' έπεισες,
αυτό θα είναι το όνομα: MELODRAKMA UNIVERSÁL

Το κατέθεσα στο Registro Mercantil της Μαδρίτης Αλμπάκι, σιγά μην το 'χαν πιάσει άλλοι τέτοιο όνομα παράξενο σα τον μπαμπούλη,
“ελεύθερο” μου απαντούν σε 24 ώρες,
ακολούθησαν συμβολαιογράφοι,
λογιστής,

γραφίστας...

O Jose Luis, το παιδί, δίπλα στο σπίτι,  ο γραφίστας ετοιμάζει το λογότυπο... θα δεις, νομίζω θα σ' αρέσει, είναι ένα...

όχι, δε σου λέω, έκπληξη...

ετοιμάζει και κάτι σαν ιστοσελίδα,
μη φανταστείς, δεν έχουμε λεφτά για μεγάλα πράματα αλλά μου είπε θα μου κάνει μια mini-web
έτσι μου την είπε,
μου έδειξε και μου εξήγησε και μου ανέλυσε...
μ' άρεσε,
θα είναι σα μια κάρτα,
σαν την κάρτα που δίνει κάποιος για να 'χουν τα στοιχεία του αλλά διακτυακή κάρτα...

Θα δεις,
στα δικά μου γενέθλια θα δεις, τότε θα είναι όλα έτοιμα...



Θα το παρουσιάσουμε σε όλα τα "παιδάκια" στις 13 Αυγούστου.

Κι ο  Jose Luis δεν προλαβαίνει πριν
και γω να 'χω ένα δώρο για τα γενέθλιά μου...

Αυτό είναι το δώρο μου:

Η "MELODRAKMA UNIVERSAL S.L"

Όχι η Εταιρεία,

την πρόθεση μου δες για δώρο,
την πρόθεση μου να μη λείπω πάντα στα γενέθλιά σου,
την ελπίδα μου να το επιτέψει αυτή μου η προσπάθεια,
η προσπάθειά μου ν' αλλάξω την πορεία μας εκεί που δε μας αρέσει,
μακάρι να το επιτρέψει αυτό η MELODRAKMA,
θα ζητήσουμε να βοηθήσουν όλα τα παιδάκια,
κι ελπίζουμε ότι θα το κάνουν,
και μεις,
εμείς θα τους δώσουμε όπως πάντα το καλύτερο που μπορούμε και το ουσιαστικότερο που έχουμε.

Τί θα κάνουμε ακριβώς;;;;

Άσε τις λεπτομέρειες, σήμερα είναι τα γενέθλιά σου, μάζεψες το μισό χωριό εκεί, τώρα πάρτι-τάιμ.

Λεπτομέρειες είπαμε στα δικά μου, 13 Αυγούστου η συνέχεια αυτής της ιστορίας που ξεκίνησε σήμερα.

Πέρυσι και πρόπερσι σου ευχήθηκα να κάνεις Μεγάλα Όνειρα γιατί ο Άνθρωπος παίρνει το Μέγεθος των Ονείρων του μου είχε πει ο Πεσόα.
Κόλλησα απ' τις ευχές που σου δίνω φαίνεται και φέτος τόλμησα εγώ να κάνω μεγάλα όνειρα.


Άλμπα μου,
τώρα μπορεί να μην έχει καμιά άξια ετούτο εδώ το γραμμα μου.
Όμως,
φαντάσου στον ωκεανό αυτόν που είναι το διαδίκτυο,
φαντάσου το μπλογκ του μπαμπούλη σαν ένα μπουκάλι και μέσα το γράμμα ετούτο,
φαντάσου σε 90 χρόνια, που θα 'χεις ξεπεράσει πια τα 100 να ξαναπέσει το μπουκάλι στα χέρια σου, να βγάλεις την τάπα,
να διαβάσεις,
να ξαναδιαβάσεις τις σημερινές ευχές μου,
να θυμηθείς πως όταν ήσουν 11, έλαβες για δώρο ένα γράμμα με τα όνειρα τού πατέρα σου...
τότε που σου ανακοίνωσε ότι έφτιαξε τη MELODRAKMA UNIVERSAL S.L

Και μακάρι να γίνεται,
τότε,
που θα 'χεις κλείσει τα 100 μακάρι να γίνεται να μπορώ να σε δω από κάπου να τη μεταβιβάζεις σε παιδιά κι εγγόνια.

Άλμπα μου,
σε ορίζω Διευθύνουσα Σύμβουλο και Γενική Κληρονόμο της πρόθεσής μου για Δημιουργία.

Χρόνια Πολλά Αγάπη μου.




Ο μπαμπούλης

13 Jul 2016

ΒΟΡΕΙΟΣ ΙΣΠΑΝΙΑ: Η ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΡΟΚ ΘΕΙΑ ΜΑΣ

Μετά από ένα χρόνο επέστρεψα στο Βορρά της Ισπανίας.
Για 3η συνεχόμενη χρονιά κάνω ένα ταξίδι που όλο ανακαλύπτω πως έχει ακόμα πολλά να μου αποκαλύψει.

Είναι σα να πας καλοκαίρι να περάσεις λίγες μέρες με το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, με τη θεία σου που καπνίζει, που έχει κάνει και τατουάζ, έκοψε και το μαλλί με τρόπο που προκαλεί αμηχανία όταν το πρωτοβλέπεις, το 'βαψε και μωβ, στο χρώμα της Ρεπούμπλικας, η θεία πίνει, είναι ροκ και ανύπαντρη και...


(Δώρο του φίλου μου του Δημήτρη που έχει το 360dGreece η καταπληκτική φωτογραφία)

Αυτό είναι η Βόρειος Ισπανία, η Ροκ Ανύπαντρη θεία.
Κανένα κλισέ και στερεότυπο, δε φοράει κρίκους σκουλαρίκια, ούτε άη λάινερ, ούτε κραγιόν, το  βλέμμα της δε θολώνει από συνήθεια γιατί πρέπει να μοιάζει παθιασμένο,
η ροκ θεία μας που πάντα έβλεπε τα πράματα μ' έναν δικό της,  κατάδικό της τρόπο!
Το πιο σπουδαίο που έχει είναι ακριβώς αυτό, “ο κατάδικός της τρόπος”, κι αυτό είναι και το σπουδαιότερο που έχει να σου μάθει,
να ψάξεις τον τρόπο τον δικό σου,
να μη δεχτείς κανενός την αυθεντία,
οι γυναίκες δεν είναι ωραίες μόνον όταν έχουν πελώριες βλεφαρίδες και κάνουν με μεγάλη επιτυχία τις “χαριτωμένες”,
οι άντρες δεν είναι πιο αρσενικοί επειδή δε μαγειρεύουν κι επειδή δεν φέρονται με αγένεια στις γυναίκες τους,
τα δάση τους δεν είναι πιο ωραία καμμένα
οι παραλίες είναι του θεού και δικές σου, δεν είναι ιδιωτικές κάποιων ομπρελάδων και ξαπλωστράδων.
Πας στη Γκουέρνικα και δεν πουλάει κανένας σουβενίρ το δράμα του, ούτε ένα μαγνητάκι ο Βομβαρδισμός, το λέω με έπαρση και βεβαιότητα: οι Βάσκοι ούτε πουλιούνται ούτε πουλάν την Πασιονάρια σε μπλούζα έξτρα λάρτζ.

Καμιά δεκαριά μέρες με τη “θεία” και θα γίνεις ξεφτέρι στην Ελευθερία και σ' όλα τ' άλλα τα σπουδαία που καλύπτει η ομίχλη μέσα σου.


10 ωραίες μέρες με ωραίους ανθρώπους που η συντριπτική πλειοψηφία ήξερε γιατί ήταν εκεί που ήταν, ήξερε ότι είχε πάει διακοπές στη θειά του τη Ροκού, όχι στη θεια του την Ελένη Λουκά ή άλλη θρησκόληπτη καρικατούρα της φαμίλιας.
Ήταν σώφρονες και πήγαν στη Γκερνίκα και τυχεροί και είδαν και την Αλταμίρα.


Θα μπορούσαν να 'ναι αρκετά αυτά τα δυο: Γκερνίκα και Αλαταμίρα,



πόσω μάλλον που αυτό το ταξίδι έχει τον ορισμό της Ομορφιάς και της Κομψότητας του Λευκού,
το Σαν Σεμπαστιάν,

το Κόκκινο του Πάθους της Παμπλόνας
της Μαύρο της Τζαζ Βιτόρια,
έχει και το ασχημόπαπο που έγινε Κύκνος, το Μπιλμπάο και κει,
ένα  απ' τα ωραιότερα αν όχι το ωραιότερο αρχιτεκτόνημα του 20ου αιώνα, το Μουσείο Γκουγκενχάιμ,
με Άντυ Γουόρχολ,
Louise Bourgeois
Πάμπλο Πικάσο,
Ζωρζ Μπρακ πάλι και φέτος,
Μαρκ Σιαγκάλ, τον λατρεμένο Μαρκ Σιαγκάλ που σα να ήταν μέντορας μου, χωρίς να το ξέρει γενναιόδωρα μου χάρισε τον τίτλο του πρώτου θεατρικού μου, “ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΝΩΕ”.


Τελειώσαμε αυτό το ταξίδι με μια μοναδική στιγμή. Είδαμε τους Πορτογάλους για πρώτη φορά να λάμπουν από χαρά. Η Τελευταία μας βραδιά ήταν η βραδιά στο Πόρτο και ήταν η βραδιά του τελικού του EURO 2016,

Πορτογαλία-Γαλλία ο τελικός... 1 – 0 ...

Για πρώτη φορά στη Ιστορία της η Πορτογαλία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και μόνο η χαρά στα πρόσωπα ανθρώπων, ολοφάνερα ταλαιπωρημένων ανθρώπων μου έφτανε να χαρώ αλλά, έτσι κι αλλιώς με την Πορτογαλία ήμουν, έτσι κι αλλιώς απ' τη φύση μου πάντα με τους “'Ινδιάνους”, ήμουν ποτέ μικρός δε ντύθηκα Κάου-Μπόης, θα 'χει κι αυτό το κόστος του φαντάζομαι, το αναλαμβάνω.

       (Το βράδυ οι πανηγυρισμοί)

Έλαβα και τα δώρα μου,

βιβλία για την Άλμπα
c.d για μένα
γενναιόδωρο φακελάκι
κι ένα γενναιόδωρο στικάκι,
σπουδαίο δώρο του Κώστα και της Γιόλας 3000 τραγούδια μέσα...

Ένα Β'  Πρόγραμμα στα χέρια μου για να το μοιράζομαι μαζί σας στα ταξίδια μας.

Μουσική!

Το κατάλληλο δώρο στον κατάλληλο άνθρωπο...

(Στο Βιβλιοπωλείο Lello την τελευταία μέρα)

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Πόρτο,
αποχαιρετώ τους νέους Illuminati της  Grecoland,
υπόσχομαι νέα ταξίδια, νέους προορισμούς,
φιλώ τους πάντες με αγάπη, (είναι σημαντικό στο τέλος να μπορείς να χαιρετάς τους πάντες με αγάπη)

τους βάζω στο αεροπλάνο για Φρανκφούρτη κι από κει Αθήνα,

καλό ταξίδι παιδιά,

ευχαριστώ

καλή αντάμωση,

μπαίνω και γω στο δικό μου για Μαδρίτη

επιστρέφω

με περιμένει η Αλάιτζ στο αεροδρόμιο και μαζί μια τεράστια έκπληξη... Μουσική! Και Ποίηση!


Ο Μπένζαμον Κλέμεντάιν είναι στην Μαδρίτη και η Αλάιτζ έχει βγάλει εισιτήρια...


Κλαιν τα μάτια μου που θα δω και θ' ακούσω ένα Μοντέλο Επιβίωσης, ένα παιδί του δρόμου, των δρόμων του Λονδίνου,
μετά ένα κλοσιάρ των δρόμων και των παράδρομων του Παρισιού,
ένα μαυράκι,
που έμαθε μόνο του να γράφει να διαβάζει,

που έμαθε μόνο με τη βοήθεια τής άχαρης ζωής του να γράφει Ποίηση,

Ποίηση κυριολεκτικά,

που έμαθε μόνο του και πιάνο χάρη στην καλοσύνη του Βιβλιοθηκάριου μιας Βιβλιοθήκης του Λονδίνου,

που τραγουδάει σαν τον Jimmy Hendrix τη Nina Simone τον Plácido Domingo και τη María Callas μαζί,
τέσσερις σε ένα αν θέλει...

και πήγαμε,

έφτασα απ' το Πόρτο και φύγαμε για JARDÍN BOTÁNICO του Πανεπιστημίου Complutense...




Ο Μπένζαμιν με βοηθάει να γράψω το έργο που γράφω αυτή την περίοδο... Μακάρι να είναι παρών και στην παράσταση (όταν και αν ποτέ ανέβει)...

Ο Μπένζαμιν με βοήθησε να υποστηρίξω πέρυσι μουσικά το Σουρεαλιστικό ταξίδι στην Καταλονία.

Έσβησαν τα φώτα...


Και βγήκε.
Χωρίς πυροτεχνήματα και τυμπανοκρουσίες.
Ξυπόλυτος.
Χαιρέτισε κι έκαστε στο πιάνο του.
Ένα πιάνο, ένα τσέλο και μια ντράμς.
Φτάνουν και περισσεύουν για τον Ποιητή.

10:15

Βγήκε, τραγούδησε τα τραγούδια του δίσκου του.

Και 11:30 έφυγε.

Ψέλλισε δυο λόγια κι έφυγε.

Καταλαβαίνω Μπένζαμιν, είσαι συνεσταλμένος, είσαι εσωστρεφής, πέρασες πολλά αλλά... Αλλά αποφάσισες να εκτίθεσαι σε σκηνές μεγάλες.

Η Μεγάλη Σκηνή θα σε καταπιεί αν συνεχίσεις έτσι.
Μπορεί να 'ναι καλύτερα να μείνεις απλά δημιουργός, συνθέτης, Ποιητής, μοιράσου το χάρισμα της φωνής σου μέσα απ' τους δίσκους (είδα κυκλοφόρησες Βινύλιο, το πουλούσαν εκεί στην είσοδο) αλλά η Μεγάλη Σκηνή είναι άλλο πράμα,
πρέπει να βρεις τρόπο να μοιραστείς το ΑΠΕΙΡΟ ταλέντο σου Μπένζαμιν, γιατί αυτό που μοιράστηκες εκείνη τη βραδιά, την  11η Ιουλίου στη Μαδρίτη είναι το 2% σου.

Open up Benjamin.

Catch the Light and Break the Stone!


Πίστεψέ με, στη Βόρειο Ισπανία θα σε λατρέψουν οι "θείες μας" οι ανύπαντρες, οι ανυπόταχτες βάσκες θα κλάψουν άφοβα μαζί σου γιατί είναι αμακιγιάριστες κι οι ίδιες και τα αισθήματά τους, τρέχουν μέσα τους τα μαύρα ρυάκια, δεν είναι ρίμελ, είναι πόνος για τη στιγμή που περνάει και χάνεται.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να δώσεις στη Σκηνή λίγο παραπάνω απ' αυτό που σου δόθηκε περίσσιο. Κάνεις Έρωτα με την κάθε λέξη κι αφού αποφάσισες να το κάνεις επί σκηνής κάντο...
Αλλιώς,
μείνε στο Καταπληκτικό Δωμάτιο του Μυστηρίου που μένουν όλοι οι Ποιητές και στείλε μας που και που Μηνύματα με τους Δίσκους σου.

Για σένα κάντο, για να μη σε αποκαθηλώσουν άρον άρον και σε στείλουν να βρεις τον Jim, την Amy τη Janis... είσαι φτιαγμένος απ' τα ίδια υλικά.


Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάντως έστω και μόνο γι' αυτό Benjamin, το Cornerstone, αυτό σου το τραγούδι κρατάω από κείνη τη βραδιά γιατί εκεί λύγισε η φωνή σου και μ' έσπρωξε και στην άκρη μιας Πέτρας έκλαψα.

Ίσως γιατί υπήρξα και γω πολύ μόνος μέσα σε Πέτρινο Κουτί κάποτε!


Gracias Alaitz



El Greco

1 Jul 2016

ΣΙΚΕΛΙΑ 1: Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ

Ο στόχος φέτος ήταν να φτιάξω ένα ταξίδι εκτός Ισπανίας. Ένα ταξίδι βέβαια που να 'χει μέσα άλλα πολλά ταξίδια και συγχρόνως ένα ταξίδι θεατρικό.


Εφήμερο είναι και ταξίδι και θέατρο.
Το ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με το βίντεο του ταξιδιού
όπως και το θέατρο, είναι η Στιγμή,
καμιά σχέση με το σινεμά.


Για όλα αυτά που ήθελα η Σικελία μου φάνηκε ο ιδανικότερος προορισμός
Και μόνον η αφορμή που σου δίνει να ξανακοιτάξεις πίσω, στο χρόνο, στον Πόλεμο και την Ειρήνη, τα Έργα και τις Ημέρες των τότε Ελλήνων, και μόνον αυτό είναι αρκετό, τα 'κανες τα 7 ταξίδια σε ένα.


Ώρες μετά το τέλος του Ταξιδιού Πρεμιέρα στη Σικελία νιώθω να δικαιώθηκαν όλες οι βασικές μου επιλογές.

1) Διαλέξαμε το σωστό προορισμό, αν όχι όλοι οι περισσότεροι νιώσαμε εκεί πως είναι αλήθεια εκείνο το: “όταν η Ελλάδα κλαίει, η Σικελία δακρύζει”

2) Για δεύτερη χρονιά λειτούργησε απόλυτα η επιλογή μου εκτός του να δημιουργήσω δουλειά για φίλους και συναδέλφους να υποστηριχθεί το ταξίδι μας από δεύτερο “Ηθοποιό”. Μετά τη Φαίδρα πέρυσι στην Καταλονία, φέτος ο Marco με συγκίνησε, με τον τρόπο που βρήκε να είναι ΚΑΙ ο εαυτός του αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι της πνεύματος της σκηνοθεσίας που είχα κάνει στο ταξίδι.


Ευχαριστώ από καρδιάς Μάρκο. Σε περιμένουν άλλα 100 παιδιά, Αύγουστο και Σεπτέμβριο, παιδιά στην κυριολεξία αλλιώς δε θα κατοικούσαν στη Grecoland.

Πειραματικό ταξίδι με Πειραματόζωα, έχοντας δηλαδή για βασικό κορμό την ομάδα εκείνη που πάντα πρώτη προσφέρεται να πειραματιστώ μαζί τους, την ομάδα εκείνη που ρισκάρει τα λάθη και το άγχος της Πρεμιέρας κάθε ταξιδιού για να απολαύσει τη χαρά της ανακάλυψης αλλά και να μου προσφέρουν την Ασφάλεια της Αγάπης, λέγοντάς μου:

“κάνε ό,τι θες, κάνε όσα λάθη θες, εμείς εκεί θα είμαστε”.

Κι έδωσαν Θεοί και Δαίμονες, Ναοί κι Ερείπια και Δίας και Ήρα και Ηρακλής και Παντοκράτορας κι ούτε ένα Λάθος δεν έγινε. Όλα πήγαν καλύτερα κι απ' την πιο αισιόδοξη πρόβλεψή μου.



Ένα Μενού είναι να διορθώσω μόνο και να γίνει αλλιώς η ξενάγηση στην Piazza Armerina ώστε ν' ακούνε όλοι. Αυτά όλα κι όλα.

Τη Ρώμη την είδαμε τόσο πολύ και τόσο καλά που φύγαμε στη σωστή στιγμή χωρίς κανείς να θέλει περισσότερο ή λιγότερο κι ας έκανε ζέστη Λαρίσης.

Στο Παλέρμο άστραψε και βρόντηξε, απ' τα χρόνια μου στις Φιλιππίνες είχα να δω έναν ουρανό να φωτίζεται με τέτοιες αστραπές, ξεπλύθηκε το αίμα που έχυσε η Μαφία και είδαμε τον απείρου Κάλους Ψηφιδωτό Παντοκράτορα στον Καθεδρικό να στέκεται στο ύψος Πραγματικού Θεού.

Μπήκαμε και στις κατακόμβες μην και περάσει μέρα και δεν αναμετρηθούμε με τον μεγαλύτερο φόβο μας.

Και στην Τσεφαλού το μεσημέρι κάναμε τυχαία γνωριμία εφήμερη που κράτησε όμως μέχρι το βράδυ, δυο μουσικοί που προσέθεσαν, σα να ήρθαν απ' το πουθενά να ανταμείψουν το ρίσκο των Πειραματόζωων.

Στο Έριτσε “κλάψαμε” και “γελάσαμε”, στον Σελινούντα χαρήκαμε που πατήσαμε όλοι για πρώτη φορά ΜΕΣΑ σε αρχαίο Ναό και στο Αγκριτζέντο μόνο “κλάψαμε” και ήταν από χαρά και Ομορφιά. Το βράδυ ειδικά...

Στη Βίλα τη Ρωμαϊκή έγιναν όργια εφήμερης ασυνεννοησίας στο δάπεδο με τα θεϊκά ψηφιδωτά.

Στις Συρακούσες... Μαγική η πρώτη βραδιά, μαγική κι η δεύτερη, Άρον άρον τον έκλεψε η Ορτυγία τον Τίτλο τής “Μις Σικελία”  απ' την Ταορμίνα.
Δυο νύχτες αλλά και η μέρα... Με τον μονόλογο του Αντόν Χουάν από την κ. Άννα Μιχαηλίδου, την Άννα, τη ΣιτσιλιΆννα, την Αννούλα, μέσα στα Λατομεία των Συρακουσών, στο Αυτί του Διονύσιου μέσα, δίπλα στο αρχαίο θέατρο, που σε λίγη ώρα θα παίζονταν η Φαίδρα του Σενέκα η Άννα με αφορμή μια καρέκλα έσκυψε κάτω απ' το τραπέζι και είδε τα πόδια του πατέρα της 40 χρόνια νεκρός τώρα.
Μαγική στιγμή.

Ευχαριστώ Αννούλα

Και στο Νότο, εκεί στο Νότο, και τι δεν βγήκε στη φωτογράφηση μέσα στην πόλη που μοιάζει με σκηνικό υπερπαραγωγής της Τσινετσιτά.
Άλλες Άννα Μανιάνι, άλλες Μόνικα Βίτι άλλες Ατιμασμένη Σοφία Λόρεν...
(Θα 'ρθει η ώρα και θα δείτε τί εννοώ.)



Και την άλλη μέρα στην Ταορμίνα,
η πρώτη πια αναπληρωματική Μις μετά την Ορτυγία,
πήρε εκδίκηση η Ταορμίνα που της αφαιρέσαμε τον τίτλο,
θέατρο με τέτοια θέα ίσως και να μην υπάρχει στον κόσμο,
κι εκεί η κ. Βιβή Ζαφείρη
η Βιβή μου,
έκανε σε μένα την τιμή να παίξει τον μονόλογό μου “Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΓΛΑΡΟΣ”
έκανε τα υπόλοιπα 47 Πειραματόζωα να σωπάσουν για 40 ολόκληρα λεπτά
κι έκανε και ξένους, τουρίστες περαστικούς να χάσουν 40 λεπτά απ' την ξενάγησή τους αλλά
να  κερδίσουν μια Εφήμερη Στιγμή  Θεάτρου
στιγμή που μπορεί να τη θυμούνται όμως για πάντα κι ας μην κατάλαβαν λέξη απ' τη γλώσσα μας την κάποτε διεθνή,
σα Μνημόσυνο στον Αισχύλο η Στιγμή,
ευχαριστώ Βιβή.


Και στην Κατάνια επιβεβαιώθηκε η επιμονή μου αντί για 6 δείπνα της σειράς για κάτι τουρίστες και μισούς,
4 πολύ καλά εκ των οποίων τα δύο σε ευστοχότατα όπως αποδείχτηκε επιλεγμένα ιταλικά εστιατόρια.

Κι ήρθε κι η Στιγμή να σταθούμε μπροστά στην Απόλυτη Ομορφιά δυο ανδρών, των δυο Πολεμιστών του Ριάτσε και ν' ανακαλύψουμε τί είναι αυτό που το λένε Αγάπη και τί Τέχνη!

Και το βράδυ,
ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράμα,
σαν για χατήρι των δυο ανδρών 24 νύφες ντυμένες να λάμπουν,
μια ντουζίνα για τον κάθε Πολεμιστή,
έτοιμες ν' ανεβούν στο βουνό σα μαινάδες,
να φτάσουν ψηλά στο χωριό που οι πινακίδες των δρόμων του  μετά από 3.000 χρόνια είναι γραμμένες ακόμα στα ελληνικά...

και κάναμε γάμο εκεί, σα “Ποσειδωνιάται”,
αρχαίο έθιμο και τελετουργικό ένωσης 50 ανθρώπων
όχι δύο, πενηνταδυό ανθρώπων,
γλέντι γαμήλιο με ορχήστρες ζωντανές και με D.j και ταραντέλες και κυκλικούς χορούς...


Για κάποιο λόγο τόσο κέφι, πολλοί πια, όλο και περισσότεροι γάμοι πραγματικοί δεν έχουν,
ίσως γιατί το αρχέγονο το μετρούν πια ως υποχρέωση μέχρι κι υποχώρηση για ένα φακελάκι.

Θα κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου τις Νύφες της Γκρεκολαντ στη Γη των Γκρεκών. Σαν αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένες στα βράχια, να σκαρφαλώνουν μέχρι τα 1200 μέτρα για να μπουν στη “Σπηλιά των Ερωτευμένων”.


Μου γραψε πριν λίγο στον in box η Ελίζα...

“...πάω χθες νυσταγμενη pilates...σκεφτομουν πόσο θα πονάω από τις αμαρτιες του ταξιδιου.Και γυρναει η γυμναστρια την ωρα που μου πιανει την πλατη και ολα τα παΐδια που συνηθως ειναι πιασμενα κ μου λεει:γιατρευτηκες, ξεπιάστηκες!!!Πρεπει να πήρες μεγάλη χαρά στο ταξίδι! ...”

Τελικά άλλα μας κουράζουν.

Και κάτι ακόμα.
Είχα ζητήσει απ' την κ.  Μ. Καράμπα, τη Μαρουτσέλα, να φέρει πράματα που θα βοηθούσαν να βγει και του πιο συνεσταλμένου η ψυχή έξω, να πετάξει, να ελευθερωθεί η ψυχή κι όποιου ενδεχομένως  για λόγους που κείτονται στην παιδική του ηλικία δε θα τολμούσε ποτέ να φτιάξει βαλίτζα και να βάλει μέσα κι ένα βέλο για να ντυθεί Μαρία Κάλλας, κι ένα κορσέ σετ με καπέλο για τη Σοφία Λόρεν κι ένα όπλο για το Μαστρογιάννη, άλλο για τη Μόνικα Βίτι, ένα μαχαίρι για τη Λολομπρίτζιτα κι ένα κι ένα κι άλλο...
Υπέρβαρη η Μαρία...
Έσερνε κάθε μέρα 3 βαλίτζες, σακίδιο υπέρβαρο στην πλάτη της οι χάρες που της ζήτησα, ούτε μια στιγμή δε δίστασε ν' αφιερώσει χρόνο να ετοιμάσει όποια το θέλησε,


- “έλα Μαρία και συ”,

- “όχι, την τελευταία βραδιά εγώ, μου φτάνει, ελάτε να ετοιμάσω εσάς”

Την τελευταία βραδιά. Στο γάμο. Είχε φέρει νυφικό, στέφανα, βέλο για κείνη...
Ξεφορτώνουμε στο τελευταίο ξενοδοχείο στο Ρήγιο, κάνουμε και το ραντεβού για το γαμήλιο γλέντι, με πλησιάζει η Μαρία...

“Γιάννη, δε βλέπω τις βαλίτζες μου”

Κοιτάζουμε μαζί...

-”Τις φόρτωσες στην Κατάνη;” τη ρωτάω.

- “Τις άφησα εκεί στο λόμπυ που ήταν μαζεμένες όλες.. (χαμογελάει) νομίζω δεν τις φόρτωσα... έμειναν εκεί...”


- “Και τώρα;;; Το βράδυ εσύ;;;” της λέω

- “Είναι μακριά να πεταχτούμε;” μου λέει.

- Σύνελθε Μαράκι... 3 ώρες δρόμο... Καράβι, να περάσουμε πάλι τα Στενά της Σκύλας και της Χάρυβδης, να να να...

- Άστο, δεν πειράζει.

- Μα σε σένα έτυχε...;

- Είναι μάλλον γιατί έκανα καλό γάμο στη ζωή μου, με καλό άντρα και δεν πρέπει να ξαναπαντρευτώ ούτε στα ψέματα.

Καλή ξεκούραση.

Μ' άρεσε για φινάλε αυτή η κουβέντα της κι έφυγα για το δωμάτιό μου.
Δεν προλαβαίνω ν' ανοίξω τη βαλίτζα να βγάλω το γαμπριάτικό χτυπάει το τηλέφωνο.

Η Πέπη και η Νέτα, πρώτα φορά ταξιδεύουν με τούτη την ομάδα, γοητεύτηκαν  όμως που η Μαρία αντί να κοιτάξει πώς θα περάσει προσωπικά εκείνη καλά χωρίς να σέρνει 3 βαλίτζες, τις σέρνει αγόγγυστα κι αφιερώνει χρόνο του ταξιδιού της σε άλλους, τις θύμωσε τη Νέτα και την Πέπη όπως και κάθε παρορμητικό καλό άνθρωπο τον θυμώνει η ειρωνεία της ζωής... Αυτή που κουβαλάει 3 βαλίτζες ρούχα για όλους να πάει στο γάμο τώρα σα “φτωχός συγγενής”...

- “Ρώτησα πόσο θα πάρει το ταξί να πάει και να τα φέρει... 340 ευρώ” μου λέει η Πέπη...

- 48 άνθρωποι είμαστε ρε Γιάννη...

Εγώ βούρκωσα αλλά δεν είπα τίποτα. Μόνο: “Κάντε ό,τι νομίζετε και υπολογίστε και σε μένα, 49 είμαστε.”

Κατέβηκα στη ρεσεψιόν, βρίσκω το Μάρκο, μού λέει “δεν το 'χω ξαναδεί αυτό 20 χρόνια που ταξιδεύω... να νοιάζονται τόσο πολύ ο ένας για τον άλλο.”

Ήθελα να τον προσγειώσω, να του πω “σίγουρα όχι όλοι” αλλά άφησα τη γλύκα του Καλού στο στόμα του.

Μπορείς να επιβάλεις κάποιον να πληρώσει 7 ευρώ γιατί η Καράμπα ξέχασε τις βαλίτζες;

Όχι.
Όχι βέβαια.

Υπάρχουν άλλες λύσεις πρακτικότερες και οικονομικότερες απ' το να ξοδέψουμε 340 ευρώ;
Ασφαλώς!
Π.χ να ξοδέψουμε 50 ευρώ βάζοντας από 1 κι όχι 7 ο καθένας και να της πάρουμε ένα άσπρο φουστανάκι κι όξω απ' την πόρτα.
Πρακτικά πράματα.

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι καμία μεγάλη χαρά δεν ήρθε στη ζωή μου λόγω πρακτικών επιλογών μου. Ίσως γι' αυτό δεν έκατσα και ποτέ στη θέση μου, γι' αυτό δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου σε ανθρώπους την ώρα που τους μιλάω ταξιδεύοντας, γιατί δεν είμαι πρακτικός.


Καμαρώνω που οι βαλίτζες ήρθαν άρον άρον κι όσοι ένιωσαν Χαρά για την ασήμαντη και καθόλου πρακτική ομολογουμένως αυτή κίνηση, η ζωή θα τους την πολλαπλασιάσει.
Όταν καμιά φορά συναντηθούν, η Χαρά με την με την Ανιδιοτέλεια, πλαγιάζουν μαζί και Γονιμοποιείται και Πολλαπλασιάζεται και Διαστέλλεται και Λάμπει εκείνο το καθόλου πρακτικό πράμα που λέγεται Ψυχή.
Είναι το μόνο που μπορεί να σε πάει για καφέ με τον Εμπεδοκλή και τον Πυθαγόρα.
Είναι αυτό το Καθόλου Πρακτικό πράμα που φώλιασε στο μυαλό του Βέρντι και τον Καλούσε όλη νύχτα...”Πέτα πέτα Χρυσόφτερη Σκέψη...” έλα μέχρι τη Βαβυλωνία σε περιμένει ο Ναμπούκο.

Είναι αυτό, το Καθόλου Πρακτικό πράμα που έκανε τη Θέλγη χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμία πρακτική λογική κι από πάνω με κόστος προσωπικό την έκανε όμως να πάει στο αεροδρόμιο και να περιμένει με ρακή, ξηρούς καρπούς, λουκούμια, 1:00 τα ξημερώματα στο Ελ Βενιζέλος να περιμένει να βγουν άνθρωποι που θα φωτίσει το πρόσωπό τους από Χαρά γονιμοποιημένη απ' τον Δία και το Παράλογο.

Ευχαριστώ Θέλγη και που το σκέφτηκες και που το 'κανες,! Μ' έναν περίεργο τρόπο ήσουν μαζί μας αυτές τις μέρες κι άκουσα πολλούς να μιλούν με αγάπη για σένα.



Τί να πρωτοκρατήσω απ' αυτό το ταξίδι;

Που είδα την Αννούλα χαρούμενη, νύφη, στην επέτειο της πιο σκληρής μέρας της ζωής της, τη μέρα που μικρό παιδάκι τη φώναξαν για να της πουν:

“Αννούλα, ο μπαμπούλης έφυγε για πάντα, πάει στο ουρανό...”

είχε ετοιμάσει σιτάρι και κονιάκ για τον πατέρα της η Αννούλα, για όλους σιτάρι και κονιάκ σε σχήμα σελιδοδείκτη, 50 σελιδοδείκτες μ' ένα απ' τα ωραιότερα γλυπτά του ελληνισμού.




 Και τώρα τί.

Τώρα Πετάω σα Χρυσόφτερη Σκέψη στη Χώρα των Βάσκων, στην Αστούριας, στη Γαλικία...

Μεσολαβούν δυο μέρες στο σπίτι.
Κενό.
Για μια-δυο μέρες το απόλυτο κενό.
Κενό μες στην ψυχή.
Δουλεύεις μήνες για μια πρεμιέρα,
αγωνιάς,
και τούτο και κείνο,
ξέχασα,
πρέπει να μιλήσω και γι' αυτό,
πρέπει να βάλω ν' ακούσουν και τούτο...

μέχρι που φτάνει η μέρα,
και γίνονται τότε όλα με την ταχύτητα του Φωτός,
χωρίς να το καταλάβεις τέλειωσε,
αυτό ήταν,
και μετά;

Μετά κενό.
Δεν υπάρχει τίποτα,
εφήμερη,
θνησιγενής κάθε στιγμή του ταξιδιού  σαν το θέατρο,
σα μάσκα που γελάν τα χείλη και κλαιν τα μάτια της,
τίποτα δεν είναι ένα ταξίδι,
η Στιγμή που περνάει και χάνεται,

εκτός κι αν μου πει κάποιος ότι οι Στιγμές είναι από ξύλο και θα φουσκώσουν απ' τα υγρή Μνήμη σαν τα ξύλινα δοκάρια στα Λατομεία των Συρακουσών που φούσκωναν απ' τα πηγάδια και σπάζαν την πέτρα, κι από εφήμερη πέτρα φτιάχναν θέατρα Αιώνια!



Ευχαριστώ όλους όσους είναι αιτία κι αφορμή να κάνω τα δικά μου, κατάδικά μου εφήμερα ταξίδια.
Αν προλάβω, στις 18 Ιουλίου, στα γενέθλια της Άλμπας αλλιώς στα δικά μου γενέθλια στις 13 Αυγούστου γιατί και γω δικαιούμαι ένα δώρο, θα ανακοινωθούν πράματα καινούρια, τρόποι καινούριοι που θα συναντιόμαστε, από εφήμερη πέτρα όλα φτιαγμένα.

Καλό Μήνα και Καλό Καλοκαίρι

Υ.Γ: Παρακαλώ πολύ όλα τα Πειραματόζωα να προστατεύσουν τους συνταξιδιώτες τους όταν δημοσιεύουν βίντεο, (ρωτώντας πρώτα) και κυρίως να προστατεύσουν τη χαρά του Νέου και του Αναπάντεχου για όσους θ' ακολουθήσουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο μην αποκαλύπτοντας παραπάνω απ' όσα θα θέλατε κι οι ίδιοι να ξέρατε πριν το ταξίδι...

Για την ώρα γράψτε ότι σχετικό με το ταξίδι γονιμοποιήσει η μνήμη κι ψυχή. Τώρα που είναι όλα φρέσκα και υγρά. Και διαλέξτε και τις 3 καλύτερες φωτογραφίες σας. Θα γίνει διαγωνισμός βράβευση και απονομή σε μέρος που ούτε που πάει ο νου σας...

Η φωτογραφίες της δημοσίευτσης είναι ελάχιστες από τις ελάχιστες που έλαβα μέχρι στιγμής. Μέχρι το διαγωνισμό θα δούμε πολλές εικόνες.

Ευχαριστώ Μάρκο,

ευχαριστώ

Στέλλίνα, Ελένη, Χριστίνα, Βαγγέλη, Στέλλα, Λίλλυ, Γιάννη, Κατερίνα, Φανή, Δημήτρη, Κική, Γιώργο, Νεκταρία, Μαρία, Αργυρώ, Γιούλα, Κάτια, Μπάμπη, Βίκυ, Βίκτωρα, Βάσω, Ειρήνη, Δώρα, Γιώργο, Ελίζα, Αννούλα, Φλώρα, Κυριάκο, Τασία, Παναγιώτη, Ιωάννα, Σωτηρία, Κυριακή, Αργυρώ, Σοφία, Διονύση, Ευγενία, Βασίλη, Γιάννη, Νίνα, Μανώλη, Ρουλάκι Κώστα, Μαρία, Νέτα, Πέπη, Γιώργο, Βιβή...
















                          El Greco